صلح و آشتی در شعر شاملو

واژه های صلح، آشتی و عشق از دیرباز جزو واژه های پرکاربرد تاریخ بشر بوده اند. این واژه ها در مکاتب مذهبی، سیاسی، عرفانی و ادبی فراوانی به وفور به کار برده شده اند. ازآنجایی که این واژه ها مفاهیمی شکننده و ظریف هستند، تلاش های زیادی برای تحقق آن ها انجام شده است تا آنجایی که یکی از مهم ترین اهداف روابط بین المللی و حتی ملی برقراری صلح و دوستی می باشد. مقوله صلح را نمی توان از ارزش های انسانی همچون آزادی، عدالت، امنیت، دوستی، عشق و محبت جدا دانست؛ بنابراین صلح و عدالت و امنیت عناصر لازم و ملزوم همدیگر هستند. یکی از مقوله هایی که زمینه ساز برقراری صلح و دوستی می باشد، ادبیات به معنای کلی و مقوله شعر به معنای خاص می باشد. شعر و ادبیات از مفاهیم مشترک همه ملت ها می باشند. ازآنجایی که این واژه ها تجلی گاه احساسات ناب، پاک و مشترک بشری می باشند، می توانند بر نقاط تفاهم انسانی انگشت گذارده و سطح مدارای بشر را افزایش دهند. ادبیات فارسی، به عنوان یکی از غنی ترین ادبیات های جهانی، از ابتدا بر عشق و دوستی پافشاری می کرده است. شعر نیمایی نیز، به عنوان شاخه ای از ادبیات کهن فارسی، همواره پیام آور عشق، صلح و دوستی بوده است. در ادبیات فارسی علاوه بر آثار کلاسیک، شعر نیمایی از آغاز، پیام آور ارزش های تازه ای برای انسان ایرانی بوده است. شاملو با محور قرار دادن انسان در شعر خود، به نوعی به تمامی دستاوردهای فرهنگی و اجتماعی هم چون برادری، صلح و امید در شعر میدان می دهد. پژوهش حاضر در پی پاسخ به این مسئله است که مفهوم صلح تا چه میزان در اشعار شاملو قابل استنباط است.

کلیدواژه ها:

ادبیات ، صلح ، دوستی ، عشق ، شعر