بررسی سطح پایداری روستاهای نمونه گردشگری بر اساس مدل بارومتر پایداری (موردمطالعه: شهرستان بروجن)

شناخت و بررسی امکانات و تعیین سطوح پایداری روستایی، نخستین مرحله در فرآیند برنامه ریزی و توسعه روستایی به شمار میرود. امروزه با توجه به اهمیتی که سطح پایداری در موضوع توسعه به دست آورده، تعیین سطوح پایداری روستایی امری ضروری ست . در این زمینه استفاده از شاخصهای توسعه متناسب با فضای روستایی جهت رسیدن به هدف موردنظر میتواند موردتوجه قرار گیرد. درواقع ارزیابی سطوح پایداری توسعه روستایی جهت شکل دادن سلسله مراتبی از سکونتگاه های روستایی با روابط و کارکردهای مطلوب، همواره یکی از دغدغه های برنامهریزان و متولیان امر توسعه روستایی بوده است؛ و تلاش در جهت رفع نابرابری ها از وظایف مهم مسئولین امر توسعه محسوب میشود. برای رسیدن به توسعه متعادل و متوازن و درعین حال پایدار روستایی لازم است بررسی دقیق و همه جانبه از وضعیت توسعه نواحی صورت گیرد. تا با توجه به وضع موجود و شناخت پتانسیل نواحی در جهت برنامهریزی توسعه اقدام شود. بر همین اساس، در این مقاله به ارزیابی پایداری توسعه گردشگری در روستاهای نمونه گردشگری شهرستان بروجن اقدام شده است. پژوهش حاضر ازلحاظ هدف کاربردی و ازنظر روش، توصیفی- تحلیلی است. اطلاعات موردنیاز بر مبنای دو روش اسنادی و میدانی (پرسشنامه) جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از روشهای آماری توصیفی و استنباطی و روشهای غیر آماری (بارومتر و رادار پایداری) استفاده شده است. نتایج نشان میدهد که توسعه گردشگری روستایی در روستای موردمطالعه درمجموع در سطح پایداری متوسط قرار دارد که در بین ابعاد بررسیشده، بعد اجتماعی وضعیت پایداری بهتری دارد. البته در بین این روستاها تفاوتهای معناداری دیده میشود. و در بین روستاهای موردمطالعه روستای آورگان بیشترین امتیاز پایداری و روستای کتک کمترین امتیاز پایداری را دارد؛ بنابراین برای دستیابی به توسعه پایدار و متعادل روستایی باید اقداماتی درزمینه تامین امکانات و زیرساختهای موردنیاز برای جذب گردشگران انجام گیرد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، بارومتر پایداری ، گردشگری روستایی ، شهرستان بروجن