مقایسه عملکرد روش های ستون میانی و افزایش طول بازوی ریب، جهت کنترل نشست ایستگاه های قطارشهری طراحی شده با استفاده از اجزای بتنی پیش نگه دارنده (مطالعه موردی ایستگاه G2 قطار شهری مشهد)

با توجه به اینکه همواره حفاری در زیر زمین سبب تحمیل نشست به سطح زمین میشود ارائه راهکارهای کاهش میزان نشست مخصوصا در شرایط حضور آب زیرزمینی، میتوانند با توجه به شرایط و محدودیتهای اجرایی کارا باشند. ایستگاه G2 قطار شهری مشهد که در محدوده حضور آب زیرزمینی قرار دارد با استفاده از روش پیش نگهدارنده بتنی اجرا شده و حین حفاری حدود 20 میلیمتر نشست حاصل از حفاری در سطح زمین اندازه گیری شده است. لذا در این تحقیق پس از مدل سازی شرایط موجود و صحت سنجی با استفاده از نرم افزار Flac2D ، به ارائه و بررسی دو پیشنهاد ایجاد بازو برای ریب و استفاده از ستون میانی، جهت کنترل نشست سطح زمین حین حفاری پرداخته شده است. نتایج نشان میدهد که استفاده از ستون میانی توانسته حدود 4-5 برابر موفق تر از افزایش بازوی ریب عمل کرده و نشست سطح زمین را تا 30 درصد کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

کاهش نشست ، ایستگاه قطارشهری ، Flac2D ، افزایش طول باز ریب ، ستون میانی ، پیش نگهدارنده طاق بتنی