ضرورت توجه به مدل های مفهومی تاب آوری در برنامه ریزی و آمایش محیط زیست شهری

تحولات اخیر در رشد و توسعه شهرنشینی و به تبع آن رشد و توسعه کالبدی شهرها مسائلی را در فضای شهر به وجود آورده که نه تنها ساکنین آن، بلکه تمام محیط زیست در معرض عوارض ناشی از آن را، مورد تهدید قرار داده است. با توجه به اینکه بیش ترین رشد جمعیت شهری آینده جهان در کشورهای در حال توسعه خواهد بود، دغدغه بیش تری برای نیل به توسعه پایدار در این کشورها وجود دارد. رویکرد تاب آوری یکی از رویکردهای نوینی است که تلاش دارد شهرها را در برابر تغییرات منعطف سازد. نظر به اینکه شهرهای ما همواره در معرض تغییر و تحول هستند و جمعیت شهرنشین جهان به طور مدام در حال افزایش است تاب آور شدن شهرها در برابر این تغییرات و چالش ها امری ضروری است. در این مقاله مفاهیم و ویژگی های سیستم های شهری تاب آور و مدل هایی مفهومی جهت ارزیابی تاب آوری توسعه شهری از نظر توانایی همزمان آن ها در حفظ و مدیریت عوامل انسانی و اکولوژیکی در طول زمان ارائه شده است. مدل های مطرح شده در این مقاله، نشان می دهند که الگوهای شهرسازی در شرایط ناپایدار حاصل از روابط متقابل بین انسان و محیط اکولوژیکی قرار دارند و حفظ این تعادل های ناپایدار در طول زمان به مدیریت اصولی و توسعه همراه با برنامه ریزی بستگی داردبنابراین شناخت چهارچوب تاب آوری شهری می تواند به شناخت پیچیدگی های شهری کمک کرده و عوامل متعددی که در آن دخیل هستند را دراختیار برنامه ریزان شهری قرار داده تا کنترل و مدیریت بهتر و موثرتری بر شهرها در زمان های شوک و تنش داشته باشند.

کلیدواژه ها:

مدل های مفهومی تاب آوری ، محیط زیست شهری ، شهر تاب آور ، توسعه پایدار