تصویر سازی و توصیف در داستان های بیژن نجدی

در بین داستان نویسان ده ه های شصت و هفتاد در ایران کار های اندک بیژن نجدی جایگاه خاصی دارد. مانند بهرام صادقی و هوشنگ گلشیری، نجدی نیز از نویسندگانی بود که با شاعری آغاز کرد، سپس به داستان نویسی روی آورد. البته بهرام صادقی و هوشنگ گلشیری از شاعری دست کشیدند و فقط به داستان پردازی پرداختند، اما بیژن نجدی تا پایان عمر، هم داستان می نوشت و هم شعر میگفت. به طوری که با در آمیختن داستان و شعر توانست در عرصه داستان نویسی فارسی سبک خاصی برای خود ایجاد کند. بدون این که کسی قبل از او این کار را در پیش گرفته باشد. آمیختگی شعر و داستان در آثار بیژن نجدی حالتی شعرگونه به داستان های وی داده است. یکی از این عوامل شاعرانگی در آثار داستانی نجدی تصویر سازی و توصیف است. نجدی با استفاده از سه عنصر عاطفه، تخیل و اسلوب در داستان های خود به تصویر سازی پرداخته است. وی با استفاده از چهار عنصر شعری تشبیه، شخصیت بخشی، جاندارپنداری و حس آمیزی تصویر های جالب و ظریفی در داستان های خویش خلق نموده است. در این جستار ابتدا به تعریف ایماژ و ماهیت آن میپردازیم و در ادامه با تکیه بر صور خیال موجود در شعر، عوامل و عناصر شاعرانگی در داستان های بیژن نجدی را مورد بررسی قرار میدهیم و در انتها با برشمردن انواع تصویر، به واکاوی گونه های آن در داستان های نجدی میپردازیم.