امکان سنجی به کارگیری مفهوم طبقه بندی طراحی لرزه ایی در ویرایش چهارم استاندارد 2800 ایران

در شرایطی که طبقه بندی طراحی لرزه ایی به عنوان یکی از معیار های اصلی در ضوابط طراحی لرزه ایی در آیین نامه های معتبربین المللی به شمار می رود، این مفهوم در ضوابط ویرایش سوم استاندارد 2800 ایران وارد نشده است. در این تحقیق طبقه بندی طراحی لرزه ایی در آیین نامه ASCE7--05 به عنوان مرجع آیین نامه بین المللی ساختمانی در ضوابط طراحی لرزه ایی، مبنای کار قرار گرفته و با استفاده از طیف طراحی ویرایش سوم استاندارد 2800 ایران هر یک از مناطق کشور در یک گروه از طبقه بندی طراحی لرزه ایی قرار می گیرند.نتیجه مطالعات پارامتری نشان می دهد که با طبقه بندی های کنونی زمین در ویرایش سوم استاندارد 2800 و همچنین سطوح خطر نسبی زلزله، کلیه مناطق ایران در گروه D از طبقه بندی طراحی لرزه ایی قرار می گیرند. با قرارگیری مناطق مختلف کشور در گروه D نیازی به وارد نمودن این مفهوم در آیین نامه های بومی وجود ندارد، لیکن تقسیم بندی دقیق تر شرایط ساختگاهی و سطوح خطر نسبی زلزله در کشور، همچنین در نظر گرفتن اثرات حوزه ی نزدیک در تعیین پارامتر های طیف طراحی می تواند منجر گردد که کلیه مناطق کشور در یک گروه از طبقه بندی طراحی لرزه ایی جای نگیرند. از طرف دیگر در شرایط کنونی، قرار گیری مناطق مختلف کشور در گروه D از طبقه بندی طراحی لرزه ایی، منجر می گردد که به کارگیری برخی از ضوابط طراحی لرزه ایی ضروری مربوط به ساختمان هایی که در این گروه قرار می گیرند، از دیدگاه آیین نامه های بین المللی برای کلیه مناطق کشور الزامی باشند. در این مقاله تبعات قرار گیری مناطق مختلف کشور در یک گروه از طبقه بندی طراحی لرزه ایی در ضوابط بند های مختلف آیین نامه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

طبقه بندی طراحی لرزه ایی ، استاندارد 2800 ، آیین نامه ASCE7 ، طیف طراحی