شگردهای تمرکززدایی در افسانه های صبحی

ذهن ما از سویی گرایش دارد که با تمرکز بر یک پدیده یا یک بعد یا یک سطح از پدیده آن را بشناسد و جذب کند و از سوی دیگر این توانایی را دارد که از پدیده ای که آن را جذب کرده و یا مجذوب آن شده، جدا شود، فاصله بگیرد و به پدیده ای دیگر یا بعد و سطحی برود و از این راه، به شناختی گسترده تر و ژرف تر دست یابد. افسانه گونه ای از ادبیات داستانی است که در ادبیات سنتی جایگاه خاصی را به خود اختصاص داده است. افسانه را می توان از وجوه مختلف مورد بررسی و تحلیل قرار داد. تمرکز زدایی گونه ای توانایی ذهنی است که بر روی شخصیت های داستانی و غیرداستانی می توان آن را اعمال کرد. در این مقاله تحلیلی و توصیفی سعی بر این شده است شگردهای تمرکز زدایی را در دو بخش معصومیت و تجربه در افسانه های صبحی مهتدی مورد بررسی قرار دهد. به نظر می رسد با توجه به معصومیت و تجربه که در شخصیت ها یافت می شود، می توان تمرکز زدایی را در داستان و رمان در مراحل مختلفی مشاهده کرد.

کلیدواژه ها:

تمرکز زدایی ، معصومیت ، تجربه ، افسانه ، شخصیت ، صبحی مهتدی