ارتقاء سرزندگی در طراحی مجتمع مسکونی با بهره گیری از معماری بومی (نمونه موردی شهر چالوس)

نیاز شدید به مسکن برنامه ریزان محلی ملی را بر آن داشته که سرعت تولید مسکن را در شهرها افزایش دهند، این سرعت تولید در بسیاری از مواقع سبب توجه به کمیت غفلت از کیفیت شده قرار دادن کیفیت در درجه دوم اهمیت سبب از بین رفتن رضایت مندی، مطلوبیت ایجاد کسالت روحی جسمی استفاده کنندگان از مسکن شده است. مشکلاتی که مجتمع های مسکونی امروزی دارند این است که ساختمانهای بی روح بدون هویت می باشند هیچ یک از ساختمانهایی که ساخته می شوند دارای کیفیت مطلوب متناسب با معماری بومی آن منطقه نیستند ساختمانهای مجتمع های مسکونی مهر نمونه هایی از مجتمع هایی هستند که رضایت ساکنان را نتوانستند جلب کنند که نه می توان حس امنیت را مشاهده کرد نه شادابی نه رضایتمندی. بر این اساس هدف تحقیق حاضر ارتقاء سرزندگی با بهره گیری از معماری بومی در طراحی مجتمع مسکونی (شهر چالوس) است. تحقیق حاضر از نوع توصیفی تحلیلی بوده که مرکز توجه این پژوهش، مطالعه عناصر معماری بومی تاثیرگذار بر ارتقاء سرزندگی در مجتمع های مسکونی میباشد جامعه آماری شهر چالوس است روش گردآوری به صورت کتابخانه ای می باشد. در این مقاله با بررسی عوامل شکل دهنده به سرزندگی در مجتمع های مسکونی از دیدگاه معماری بومی ،بدنبال پاسخگویی به این سوال اساسی می باشد، که چگونه می توان با بهره گیری از معماری بومی منطقه به طراحی مجتمع مسکونی در شهر چالوس برای ارتقاء سرزندگی ساکنین پرداخت عومل اصلی تاثیر گذار کدامند در نهایت نتایج حاصل از این مقاله نشان می دهند مجتمع های مسکونی بستر مناسبی برای استفاده از روشهای مشارکتی در معماری هستند تا از طریق فهم درک صحیح الگوهای رفتاری ساکنان با استفاده از عناصر معماری بومی منطقه بتوان به ارتقاء کیفیت محیط فضا در نهایت بالا بردن میزان احساس سرزندگی ساکنین بهره جست.

کلیدواژه ها:

ارتقاء سرزندگی ، معماری بومی ، مجتمع های مسکونی ، سرزندگی ساکنین ، شهر چالوس