بسترهای قانونی و الزامات تحقق پذیری مشارکت شهروندان در نوسازی و بهسازی بافته ای فرسوده شهری (مورد مطالعه: منطقه 13 تهران)

امروزه در بحث توسعه پایدار، بکارگیری مدیریت بحران در بافت های فرسوده شهرهای بزرگ بیشتر احساس می شود. تحولات سریعساختار شهری تهران در سالهای اخیر، از موضوعاتی است که بر نظام برنامه ریزی و مدیریت شهری تاثیر گذاشته است. عمده ترینآسیب ناشی از این دگرگونی، ناسازگاری کالبدی است که در دو وجه ناهمگونی و ناپایداری بافته ای قدیمی و فرسوده و نوساز و درابعاد ناهنجاری های مختلف کالبدی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی نمایان شده است. بافت های تاریخی جزیی از سرمایه هایفرهنگی ما هستند و حکم اندوخته های متراکم را دارند. این بافت ها به طور عمده بخش هایی از شهر هستند که از چرخه تکاملیحیات آن جدا گشته و به شکل کانون مشکلات و نارسایی ها درآمده اند. سودمندی رویکرد مشارکت جویانه و استفاده از مزایای آندر پروژه های نوسازی و بهسازی بافت فرسوده شهری امری انکارناپذیر است. به طوری که امروزه مسجل شده است حضور و مشارکتمردم در مداخلات صورت گرفته در بافت های فرسوده، نقش اصلی را در تحقق پذیری طرح ها ایفا می نماید. بر همین اساس هدفاصلی پژوهش حاضر بررسی بسترهای قانونی و الزامات تحقق پذیری مشارکت شهروندان در نوسازی و بهسازی بافت های فرسودهشهری در منطقه 13 شهر تهران با هدف بررسی و ارزیابی میزان الگوی مشارکتی در بهسازی و نوسازی بافت فرسوده و فراهم بودنزمینه های لازم جهت عملی شدن مشارکت در شرایط سعی در عملیاتی نمودن آن با استفاده از فرایند مشارکتی می باشد. روش بهکار گرفته در این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی است و نوع آن کاربردی می باشد. نتیجه پژوهش نشان داد یکی از تاثیرپذیرترینحوزه ها در مواجهه با سوانح طبیعی، بافت کالبدی و فرسوده ی سکونتگاه ها است که پس از وقوع چنین سوانحی، محل سکونتانسانها با درجات مختلف از آسیب های کالبدی مواجه می شوند. بازگرداندن زندگی و پویایی به بافت های فرسوده شهری، ازمهمترین دغدغه های مدیران شهری است.

کلیدواژه ها:

نوسازی ، بهسازی ، بافته ای فرسوده شهری ، منطقه 13 تهران