بررسی تطبیقی مبانی اخلاق و اسلام در شاهنامه

بدون شک فردوسی بزرگترین شاعرحماسه سرای ایران و یکی ازبهترین سخن سرایان زبان فارسیاست. اثر استوار حکیم توس شاید تا کنون تنها به عنوان اثری حماسی و مجموعه ای از داستان هایاساطیری و تاریخی مورد توجه قرارگرفته درحالی که بخش اخلاق محاور و تعلیمی آن نیز قابلتوجه است. شاهنامه درحالی ازمضامین بسیار پر معنی و افکار بلند و اندرزهای سودمند به طورهنرمندانه ای مالامال گشته که فردوسی در بیان آنها به خاطر موضوع اثرکه عمدتا تاریخ حماسیایران است بسیار محدود بوده است. با این حال فردوسی ضمن حفظ اصالت داستان ها اثر خود را بهشکل حماسه ای عقلایی و اخلاقی درآورده است. سعی ما در این مقاله بر آن است که با بیانمصداق هایی هرچند مختصر به اخلاق و اسلام گرایی در شاهنامه اشاره کنیم. اخلاق ودین که ازتمدن بشر سرچشمه می گیرد در داستان های اساطیری که حکیم توس به آنان پرداخته؛ برخاسته ازتمدنی کهن در ایران زمین است. امروزه بسیاری از ملت ها در پی بیان تمدن خویش با بیان افسانههستند. در ایران زمین به خصوص بعد از اسلام اخلاق مداری ارزش تلقی می شد و شاهنامه نیاز ازآن مستثنی نبوده است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، اخلاق ، اخلاق مداری ، اسلام ، اسلام گرایی ، ادبیات تطبیقی