نقد و تحلیل پی رفت درمنظومه ی غنایی مجنون و لیلی امیر خسرو دهلوی

از مهمترین نظریه های ادبی، نظریه ی ساختارگرایی (structuralism) است که به بررسی وتحلیل ساختارهای عام در نظام های معناداری همچون زبان، ادبیات، داستان، اسطوره و....می پردازد. تحلیل ساختاری داستان و روایت از زیباترین تحلیل های ادبی در نقد ادبی معاصر بهشمار می آید. مجنون و لیلی جزو متون کهنی محسوب می شود که در رده ی روایت های اسطورهای به حساب می آید. بهترین تحلیل ساختاری مجنون و لیلی، با توجه به ساختار روایی آن که ازداستان های حماسی و غنایی تشکیل شده است، روش ساختاری در تحلیل داستان های اسطوره ایاست. در این مقاله که بخشی از یک پژوهش گسترده در پیوند با تحلیل ساختاری لیلی و مجنوناست، تلاش شده چگونگی کاربرد پی رفت در این اثر ارزشمند بررسی شود. نخست لازم است هرداستان به یک پی رفت تقلیل یابد، به طوری که هر پی رفت چند کارکرد (حداکثر پنج) یا نقشویژه را تشکیل دهد. کارکردهای درون هر پی رفت لازم است در برگیرنده ی یک کنش رواییباشد و در پیشبرد توالی داستان (قصه) نقشی مهم ایفا کند.

کلیدواژه ها:

پی رفت ، مجنون ، لیلی ، زنجیره ای