اثربخشی زوج درمانی طرحواره محور بر تعدیل طرحواره های ناسازگار اولیه و افزایش سازگاری زوجین متقاضی طلاق

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی زوج درمانی طرحواره محور در تعدیل طرحواره های ناسازگار اولیه و افزایش سازگاری زوجین متقاضی طلاق شهرستان خرمآباد در سال ۱۳۹۲ انجام شد. روش پژوهش حاضر نیمه تجربی با گروه کنترل و آزمایش بود. بدین ترتیب که از بین زوجین متقاضی طلاق تعداد ۲۰ زوج ۴۰) نفر) به صورت داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارش گردیدند. سپس طرحواره درمانی برای گروه آزمایش به مدت ۲۰ جلسه انجام شد و گروه کنترل از هیچ درمانی برخوردار نشد. در این پژوهش از پرسشنامه های طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ (EMSs) و سازگاری زوجی باسبی و همکاران (RDAS) استفاده گردید. در پایان مداخله نیز هر دو گروه مورد سنجش قرار گرفتند. در نهایت داده ها به شیوه تحلیل کوواریانس مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها بیانگر اثربخشی طرحواره درمانی در تعدیل طرحواره های ناسازگار f=۸۰/۲۵۶) وP= ۰/۰۰۱ و (Eta=۰/۷۰۹ و همچنین افزایش سازگاری f=۲۱/۰۴۱) و P= ۰/۰۰۱ و (Eta=۰/۳۸۹ زوجین متقاضی طلاق است. در نتیجه کاربرد زوج درمانی طرحواره محور در فضای کار با مراجعین طلاق میتواند در افزایش تعدیل طرحواره های ناسازگار و همچنین افزایش آگاهی و درک متقابل، مفید و در نهایت در افزایش سازگاری اثربخش باشد.

کلیدواژه ها:

زوج درمانی طرحواره محور ، طرحواره های ناسازگار اولیه ، سازگاری