تبیین روش های تربیتی قرآن

فطرت انسان یعنی ویژگیهایی که در اصل خلقت و آفرینش انسان از سوی خداوند متعال در وجود انسان قرار داده شده است وامری است تکوینی که او را از سایر موجودات متمایز میکند. گرایشات معنوی مانند فضیلت طلبی، نوع دوستی ،کمک به دیگران ،حقیقت جویی، ابتکار وخلاقیت ، جاودانگی ، پرستش، خداجویی ، زیبایی خواهی ...از امور فطری آدمیان است.تربیت ، که به معنای رشد دادن و پرورش دادن استعدادهای درونی و به فعلیت در آوردن آنها است باید تابع فطرت باشد واین خود بیانگرارتباط انسان با دین است . تعلیم و تربیت اگر با استعدادهای فطری هماهنگ باشد، انسان می تواند در اثر شکوفا شدن استعدادهای فطری خود در پرتو آموزه های دینی در مسیر الهی شدن قرار گیرد وبه غایت تربیت اسلامی نایل آید.در این پژوهش به بیان روش های گوناگونی که قرآن برای رشد وتربیت انسان مانند روش دعوت، تمثیل و تشبیه ، نقل داستان ، پرسش و پاسخ ، تدریج، تکرار ، تغافل ، معرفی الگو، تشویق و تهدید ،ارایه داده است پرداخته میشود و معیارهای تربیت دینی ازجمله عقلانیت و تفکر، بصیرت، عبودیت، آزادی، اعتدال گرایی و جامعیت بررسی میشود . نتیجه حاصل از این نوشتار این است که، بهترین معیار برای پرورش تربیت دینی در انسان، رشد قدرت عقلانی است و رشد و شکوفایی استعدادها و قابلیتهای فطری انسان و دستیابی به کمال معنوی در گرو تفکر وتجزیه وتحلیل است.

کلیدواژه ها:

قرآن ، تربیت ، رشد ، دین ، فطرت