توسعه رویکردی مبتنی بر برنامه ریزی ریاضی با هدف تحلیل رفتار تصمیم گیران تحت شرایط عدم قطعیت

تصمیم گیری فرآیندی با پیچیدگی بسیار بالاست به خصوص زمانی که ریسک مساله افزایش یابد. تصمیم گیرنده با بهره گیری از اطلاعات و بررسی آن ها در حوزه های مختلفی از جمله دانش، اعتقادات، فرهنگ، نگرش و شخصیت سرانجام تصمیم نهایی را اعلام می کند. از این رو جنبه های مختلف حوزه تصمیم گیری، باید بیش از پیش مورد توجه و ارزیابی قرار گیرد. در این راستا، پژوهش حاضر می کوشد تا به منظور بهبود در فرآیند تصمیم گیری، مدل برنامه ریزی خطی تک هدفه در شرایط عدم قطعیت و در محیط فازی ارایه دهد. در این مقاله ضمن تعیین وزن معیارها به تفکیک هر تصمیم گیرنده، سبک قضاوت و رفتار تصمیم گیران مورد تحلیل قرار می گیرد. مدل پیشنهادی به مدیران کمک می کند تا با خوشه بندی تصمیم گیران، وابستگی به تصمیم گیران تا حد زیادی کاسته شود. از جمله قابلیت های مدل، بررسی منطقی بودن پاسخ تصمیم گیران، تحلیل بهتر و نیز پیش بینی و ارایه اطلاعات دقیق تر است. از این رو، مدیران ارشد می توانند به صورت جامع وضعیت عوامل مهم را نظارت کرده و با حفظ سادگی تحلیل ها، تصمیمات آگاهانه اتخاذ کنند. در انتها نیز مثالی از ادبیات موضوع جهت نمایش نحوه استفاده از مدل پیشنهادی تحت شرایط عدم قطعیت ارایه می گردد.

کلیدواژه ها:

تصمیم گیری ، عدم قطعیت ، برنامه ریزی خطی ، رفتار تصمیم گیران ، تیوری مجموعه های فازی