استفاده ااز الگوریتم ژنتیک و گرادیان کاهش یافته در برنامه ریزی آب شهری با لحاظ معیارهای پایداری

مدیریت و برنامه ریزی آب شهری،متکی به لحاظ اهداف متعدد است. لحاظ این اهداف که اغلب برای توسعه پایدار طراحی می شوند مسأله تصمیم گیری را پیچیده می کنند. برای حل این مسأله بهینه سازی غیر خطی چند هدفه، نیازمند روش های حل مناسب هستیم. در این تحقیق از الگوریتم ژنتیک استفاده کرده و کارایی آن را در یک مدل آب شهری برای زاهدان بررسی می کنیم. مدل مورد استفاده در این تحقیق، سه هدف (افزایش تأمین آب، کاهش هزینه، کاهش مخاطرات اجتماعی) را به کمک شش متغیر تصمیم، بهینه کرده و فضای پارتو بدست آمده، فضای مناسبی برای تصمیم گیری بهتر ارائه می نماید. متغیرهای تصمیم شامل مؤلفه های مدیریت تقاضا و مدیریت عرضه بوده و نتایج حاصله نشانگر ضرورت مدیریت توأمان تقاضا و عرضه است. بنابراین مقایسه کاربرد این الگوریتم با روش های مبتنی بر گرادیان نشان می دهد که روش ژنتیک انعطاف پذیری بیشتری داشته و می تواند در برنامه ریزی آب شهری بکار بسته شود

کلیدواژه ها:

تصمیم گیری چند هدفه ، الگوریتم ژنتیک ، نقاط بهینه پارتو ، روش جمع وزنی ساده ، مدیریت بهم پیوسته منابع آب