زمینه گرایی و معماری پایدار

در دراز مدت طراحی پایدار یک گزینه نیست یک اجبار است زیرا ما به نابود کردن منابع، آب و خاکمان پرداخته ایم؛ زمین را آلوده ساخته ایم و آینده و نتایج فاجعه آمیز این روند را نادیده گرفته ایم. بر همین اساس یکی از مباحث اخیر مطرح درمعماری، پایداری و به تبع آن طراحی مطابق با محیط است. اصطلاح معماری پایدار یا معماری محیط زیستی به معماری حساس به مسائل پیچیده همزیستی طبیعت ، انسان و مصنوعات اطلاق می شود .امروزهدف معماری محیط زیستی ایجاد تعادلی پایدار و سازمان یافته بین طبیعت ، موجودات زنده و محیط مصنوع است. بر اساس طرح OECD، بناهای پایدار بناهایی تلقی می شوند که کمترین تاثیرات مخرب را بر محیط های ساخته شده (مصنوع) و طبیعی مجاور ، ناحیه اطرافشان و همچنین متن و زمینه کلی خود داشته باشند.لذا رسیدن به معماری پایدار میسر نمی گردد مگر با تاکید بر زمینه گرایی . معماری زمینه گرا بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد و با درک پیام بستر خود شکل می گیرد و در واقع پیامی را که بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی می کند ، در نتیجه ساختمان جزئی کوچک از طبیعت پیرامونی خواهد بود. در این نوع معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی ، اجتماعی ، تاریخی و کالبدی ، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان طراحی و اجرا می گردد وساختمان عضو همخوان با اکولوژی و عنصری هماهنگ در بستر خود و در نهایت در بستر محیط زیست خواهدبود .این پژوهش برآن است که زمینه گرایی را به عنوان یکی از یکی از اصول طراحی و معماری پایدار در در حیطه پایداری محیطی معرفی کند.این پژوهش با مطالعه کیفی و روش تحقیق توصیفی صورت پذیرفته و ابزا گرداوری داده ها مشاهدات عینی ومطالعه منابع مکتوب ، اسناد و مدارک می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، پایداری ، محیط زیست ، زمینه گرایی ، طراحی ، بستر ، متن ، زمینه ، طبیعت