بررسی میزان انطباق معماری بومی مازندران با مؤلفه های زمینه گرایی و پایداری

با عنایت به این امر که زمینه و متنی که اثر معماری در آن موجودیت می یابد واجد ویژگیها و خصوصیات انحصاری کالبدی ، جغرافیایی ، اقلیمی ، اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی ، تاریخی و ... می باشد لازم است طراح و معمار پیام زمینه و بستر طرح را درک کند و با توجه به شرایط موجود طراحی کند . به عبارتی طراحی بایستی مبتنی بر نگرشی واقع بینانه بر اطلاعات محیط باشد و ساختمان بایستی با ساختگاه خود تعاملی درست ومتوازن برقرار کند . در این میان حفظ منابع خدادادی و احترام به آن ها ، تنظیم شرایط محیطی با استفاده از انرژی های طبیعی و مصرف حداقل انرژی فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی به عنوان یکی از الگوهای پایداری در معماری و گامی در جهت رسیدن به معماری پایدار و در نهایت توسعه پایدار می باشد . توجه به اقلیم زمینه و فاکتورهای اقلیمی که در آن معماری صورت می گیرد می تواند سکوی پرشی برای پرواز به سوی معماری پایدار باشد . لذا در این پژوهش زمینه گرایی به عنوان عنصری موثر در رسیدن به پایداری تعریف می شود . در این میان معماری مازندران به عنوان یکی از نمونه های موفق معماری بومی چنان با ظرافت با طبیعت درآمیخته است که گویی جزئی از بستر و محیط طبیعی است .این درآمیختگی با بستر و رابطه معماری با پیرامونش باعث همسویی معماری بومی مازندران با معماری پایدار شده است . در این مقاله سعی شده است تا معماری بومی مازندران به لحاظ انطباق با الگوهای معماری پایدار مورد ارزیابی قرار گیرد . روش تحقیق این مقاله به صورت کیفی و توصیفی – تحلیلی است . لذا جمع آوری داده ها با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی می باشد

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، زمینه گرایی ، معماری پایدار ، مازندران