تاثیر آموزش تاب آوری بر خودکارآمدی تحصیلی، اجتماعی و هیجانی و نگرش های ناکارآمد در دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش تاب آوری بر خودکارآمدی تحصیلی، خودکارآمدی اجتماعی، خودکارآمدی هیجانی و نگرشهای ناکارآمد (اهمیت قضاوت دیگران، نیاز به خشنودی دیگران، نیاز به تایید دیگران، آسیب پذیری و ایده آل گرایی) انجام شده است. روش پژوهش، شبه آزمایشی و طرح پژوهش پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه پژوهش شامل کلیه دانش آموزان مدارس پسرانه دولتی مقطع متوسطه ناحیه 2 شهر رشت میباشد. نمونه پژوهش شامل 30 دانش آموز میباشد که با روش نمونهگیری هدفمند، انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش 15) نفر) و کنترل 15)نفر) جایگزین شدند. پس از اجرای پرسشنامه خودکارآمدی، نوجوانان و مقیاس نگرشهای ناکارآمد به عنوان پیش آزمون برای گروه آزمایش و کنترل، آموزش 10 جلسه ای 1/5 ساعته برای گروه آزمایش اعمال و سپس از هر دو گروه پس آزمون اخذ شد. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره صورت گرفت. نتایج نشان داد که آموزش تاب آوری موجب افزایش خودکارآمدی تحصیلی، خودکارآمدی اجتماعی و خودکارآمدی هیجانی و کاهش نگرشهای ناکارآمد (اهمیت قضاوت دیگران، نیاز به خشنودی دیگران، نیاز به تایید دیگران، آسیب پذیری و ایده آل گرایی) شده است. بنابراین آموزش تاب آوری بر افزایش خودکارآمدی و کاهش نگرشهای ناکارآمد در دانش آموزان نوجوانان تاثیر داشته است.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، خودکارآمدی ، نگرشهای ناکارآمد