بررسی تطبیقی شیوه های جبران خسارت های قراردادی در نظام های حقوقی ایران،کامن لاوکنوانسیون بین الملل

هدف اصلی از انعقاد قرارداد ها معمولا رسیدن به منافع اقتصادی و انجام تعهد موضوع قرار داد می باشد،به همین سبب لزوم اجرای قراردادها و پایبندی به تعهدات ناشی از آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است چرا که جبران خسارت ناشی از نقض تعهدات قراردادی باید به گونه ای زیاندیده را در موقعیتی قرار دهد که اگر تعهد طبق قرارداد، انجام می شد در آن موقعیت قرار میگرفت. در اصول قراردادهای تجاری بین المللی موسسه یکنواخت سازی حقوق خصوصی این نگرش مقبول واقع شده و بر این مبنا، نظریه جبران کامل خسارت پذیرفته شده است. این دیدگاه همچنین در کنوانسیون قراردادهای بیع بین المللی کالا سال 1980 مورد پذیرش واقع شده در همین راستا موضوع جبران خسارت ناشی از نقض قرارداد و شیوه های و راه کارهای، جبران خسارت قراردادی در نظامهای حقوقی مختلف مانند نظام حقوقی ایران، کامن لاوکنوانسیون بین الملل ازاهمیت دو چندانی برخوردار است. هر چند ساختار مفاهیم و تکنیک های حقوقی سیستم های حقوقی جهان با یکدیگر تفاوت دارند ولی به لحاظ عملی در بسیاری از موارد به نتایج مشابهی منجر می شوند. اصولا منظور از شیوه های جبران خسارت قراردادی راهکارهایی است که برای جبران زیان وارده به متضرر به دلیل نقض تعهد ،در حقوق ایران و اسناد مهم حقوق تجارت بین المللی پیش بینی شده اند. لازم به ذکر است که شیوه های جبران خسارت قراردادی، برای مثال الزام به انجام عین تعهد، مطالبه خسارت و حق فسخ ناشی از قرارداد، است و شیوه های پیشگیرانه را نمی توان جزیی از شیوه های جبران خسارت ناشی از نقض قرارداد برشمرد. به طور مثال، در نظام حقوقی کامن لا شیوه های جبران خسارت ناشی از نقض قراردادها را تنها ضمان اجراهایی، و الزام به انجام عین تعهد، مطالبه ی خسارت، فسخ قرارداد و مانند اینها می دانند. در پژوهش حاضر تلاش شده که شیوه های جبران خسارت قراردادی درحقوق ایران، کامن لا،کنوانسیون و اسناد بین الملل مورد مطالعه و بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

قرارداد ، خسارت های قراردادی ، کنوانسیون قراردادهای بیع بین الملل