مقایسه تاثیر تدریس به شیوه سخنرانی با شیوه آموزش مبتنی بر حل مساله بر پیشرفت تحصیلی و رضایت مندی دانشجویان

مقدمه: بسیاری از صاحبنظران تعلیم و تربیت معتقدند دانشگاه ها باید بسط روحیه تفکر و تحقیق، علاقه به پژوهش و حل مسال، تربیت مغزهای متفکر و واگرا... را در دانشجویان پرورش دهند. شواهد نشان می دهد اگر خواهان رسیدن به این اهداف هستیم باید نسبت به اشاعه و توسعه روش های نوین تدریس در مراکز آموزش عالی اقدام نماییم. حل مساله کاربست دانش و مهارت هایی که قبلا آموخته شده در موقعیت های تازه برای رسیدن به هدف های معین را گویند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه دو روش تدریس و تاثیر آن روی پیشرفت تحصیلی و رضایت مندی دانشجویان در درس آمار می باشد. مواد و روش: این مطالعه نتیجه تجربی که بروی 50 نفر از دانشجویان دانشکده فنی سال 1396 با دو گروه آزمایش و کنترل انجام شد. بعد از اجرای پیش آزمون (هشت جلسه ابتدای ترم) گروه آزمایش به روش حل مساله آموزش دیدند و گروه کنترل هم چنان از روش تدریس متداول بهره بردند که در انتهای ترم (هشت جلسه پایانی) نمره آزمون و میزان رضایت مندی دو گروه با هم مقایسه شد. یافته های پژوهش: یافته های تحقیق نشان داد که میانگین نمرات دو گروه در پیش آزمون دارای تفاوت معنادار نبود. در حالی که در پس آزمون میانگین نمرات دانشجویانی که به روش حل مساله آموزش دیده بودن به شکل معناداری بیشتر از دانشجویانی بود که به روش سخنرانی آموزش دیدند و این تفاوت در سطح 0/01 معنادار شد و همچنین میانگین رضایت مندی دانشجویانی که به روش حل مساله آموزش دیده اند بالاتر رفت. بحث و نتیجه گیری: پژوهش حاضر که با هدف مقایسه دو روش تدریس و اثری که روی پیشرفت تحصیلی در درس آمار و رضایت مندی دانشجویان دارد انجام گرفت یافته ها نشان داد روش تدریس حل مساله عملکرد و پیشرفت تحصیلی و رضایت مندی دانشجویان را نسبت به روش سخنرانی بهبود می بخشد.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر حل مساله ، رضایت مندی ، پیشرفت تحصیلی