تبیین راهبرد تحقق فضای سبز پایدار در منطقه 7 شهر تهران

توجه به شیوه زیست شهری و برنامه ریزی در راستای برقراری تعادل زیست محیطی در شهرها از ضروریات توسعه پایدار شهری است. برنامه ریزی در جهت ایجاد یک فضای سبز پایدار با هدف رسیدن به محیط زیست شهری پایدار امری ضروری است و این برنامه ریزی باید به سمت و سویی سوق داده شود که پایداری و کاهش هزینه را به دنبال داشته باشد. تحقیق حاضر از نوع تحلیلی توصیفی است که با ماهیت کاربردی ارایه شده است. در این پژوهش تلاش شده است تا با استفاده تلفیقی از قابلیت های سیستم اطلاعات جغرافیایی و مدل تاپسیس و با توجه به شاخص های توسعه پایدارشهری الگوی مناسب از چیدمان مکانی فضایی فضای سبز شهری در محدوده مورد مطالعه ارایه گردد. در این پژوهش پس از انتخاب معیارهای موثر و وزن دهی به معیارها، با تلفیق این معیارها با روش تاپسیس که از مدل های جبرانی سیستم های تصمیم گیری چند معیاره می باشد به انتخاب مکان های بهینه برای کاربری فضای سبز در منطقه 7 شهرداری تهران اقدام شد. با توجه به نقشه خروجی مدل تاپسیس و مقایسه آن با نقشه کاربری اراضی محدوده موردمطالعه، مشخص شد که زمین های مناسب برای ایجاد فضای سبز تناسب زیادی با کاربری اراضی دارند. در ادامه با توجه به آلودگی بالای هوا و صوت در محدوده مورد مطالعه به لحاظ موقعیت مرکزی و مهم آن در سطح شهر، اقدام به معرفی گونه های بومی مناسب برای آلودگی هوا و صوت شده است. استفاده از گونه های گیاهی بومی و برنامه ریزی صحیح فضای سبز شهری باعث تنوع، زیبایی و ارتقای اکولوژیکی محیط خواهد شد و در نهایت پایداری زیست محیطی شهرها را به همراه خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، توسعه پایدار ، مدل تاپسیس ، منطقه 7 شهرداری تهران