توسعه معماری پایدار و تاثیر آن در محیط زیست و زندگی انسان

مفهوم پایداری در دهه 1970 میلادی، نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسایل محیط زیست و مشکلات فرهنگی - اجتماعی و اقتصادی میباشد . یکی از مهمترین اهداف توسعه پایدار، حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پایداردر حوزه محیط ساخته شده، معماری پایدار نامیده میشود. آنچه که در این مقاله مورد توجه قرار گرفته است، رویکرد معماری پایدار نسبت به مسایل محیطی است؛ هر چند که جدا کردن این موضوع از سایر جنبه های اقتصادی، فرهنگی واجتماعی، کاری دشوار است . حیات منحصرا در محیط پایدار و اقلیم مناسب، توسعه و رشد می یابد . عوامل محیطی را انسان، شناخته و بدون رابطه صحیح با محیط زیست، امکان تکامل کالبدی و کیفی نمیتواند وجود داشته باشد . زندگی انسان تنیده شده است به محیطی که برآورده کننده نیازهایش میباشد . گویی این معادله یک طرفه تا پایان جهان ادامه خواهد داشت . غافل از آنکه سرانجام نامتوازن بودن این دو کفه بشر را با دنیایی ویرانگر روبرو خواهد ساخت که خود با دست خویش ساخته است . معماری، این هنرسنگین پا تنها زمانی میتواند نقش خود را در این عصر کنونی بصورت پررنگ حفظ کند که گسست خود با محیط را به فراموشی سپرده و دست در دست محیط اطرافش، بار دیگرقد علم کند . بهترین طراحی معماری، طرحی است که بتواند نیازهای اجتماعی،اقتصادی، تکنولوژیکی، زیبایی شناختی و زیست محیطی را توامان فراهم آورده و نتیجه آن سنتزی از همه عوامل دخیل در آن باشد و توسعه پایدار رانوید دهد . بقای پایدار انسان و محیط انسانی وابسته به حفظ و تداوم تعادل جهان زیستی است و به تبع آن پذیرش نقش و مسیولیت اخلاقی سرپرستی انسان بر منابع بوم شناختی، کنشی آگاهانه و هوشمندانه را در تنظیم رابطه محیط پیرامونی و محیط طبیعی میطلبد . رویکرد معماری پایدار بر این بنا قرار دارد که نسبت به پیامدهای مخرب فعالیت های انسان بر محیط زیست پاسخگو باشد . این امر بدین معنا میباشد که برنامه توسعه طوری تنظیم شود که حداقل اسیب زیست محیطی را دنبال داشته باشد .

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، توسعه پایدار ، محیط زیست ، حفظ طبیعت