تاثیر نشانه های تصویری دوران باستان در هنر محیطی

هنر محیطی به عنوان یک پدیده ی نوظهور تلاش می کند که نگاه انسان را در عرصه ی زیست محیطی متوجه فجایع و مشکلاتی کند که پیش رو بوده اما دیده نمی شوند تا او را وادار به فهم زبان طبیعت کند. در هنر محیطی به دور از دغدغده های مجموعه داران و دلالان هنری، هنرمند در حال گفتمان با محیط پیرامون خود است. در دوران پیش از تاریخ، هنر زمینی با به کارگیری علایم و نقش هایی که انسان نخستین به دل کوه و دشت می بست، نشانه هایی همچون خورشید، ماه، آب، پرندگان، همیشه یک سوال بزرگ را مطرح می شد که: من کی هستم ! انسان اولیه، با تنهاترین سوال خود، راه تعامل با طبیعت را فرا گرفته بود و هر لحظه رو به جلو حرکت می کرد. با ظهور تکنولوژی و رشد علم، انسان مدرن به انسان بی سوال تبدیل شده و در ذهن خود تصور حاکمیت بر کره ی خاکی را دارد. این تصور انسان را بر آن داشت تا رابطه ی خود با محیط را از شکل درست خارج نموده، و دست به تخریب تمام آنچه که در طبیعت به گمان خود مفید و مورد نیاز نبود را بزند. هنرمند محیطی با دریافت پیام های طبیعت و بکارگیری نشانه ها و علایم و ترجمه آنها به زبان قابل فهم برای مخاطبین، سعی در بازیابی رابطه انسان با محیط خود را دارد. و در این راستا دست به خلق آثاری در دل طبیعت و دخالت در چیدمان آنها می زند. شیوه ی پژوهش توصیفی تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای بوده که در نهایت با معرفی دو هنرمند در عرصه هنر محیطی به بررسی آثار آنها می پردازد.

کلیدواژه ها:

هنر محیطی ، انسان بی سوال ، هنر زمینی ، نمادهای محیطی ، نشانه های باستانی