تبیین اثرات اقتصادی کشاورزی در پایداری جمعیتی سکونتگاه های روستایی (مورد مطالعه: نواحی روستایی شهرستان کوهدشت)

در فرآیند توسعه پایدار، نقش پایداری اجتماعی در تحقق اهداف توسعه روستایی بسیار حایز اهمیت است. در جهت گیری های نوین در حوزه نظری و مفهومی توسعه، تحلیل جمعیت و تعاملات آن با پدیده های اقتصادی و اجتماعی و محیطی اهمیت ویژه ای دارد. از پیامدهای مهم و تاثیرگذار بخش کشاورزی،اثرات اجتماعی آن از جمله در زمینه مهاجرت های روستا شهری، تثبیت و پایداری جمعیت روستایی یا تخلیه جمعیتی روستاهاست. ازاین رو تا زمانی که توان طبیعی و انسانی موجود برای کشاورزی در محیط روستا مهیا باشد، انگیزه ماندگاری روستاییان وجود دارد، اما در صورت ضعیف بودن ساختارهای مختلف محیطی، انسانی فناورانه همچنین عدم توان در درآمدزایی برای جمعیت روستایی، انگیزه تغییرمشاغل و فعالیت به وجود می آید، به گونه ای که رغبت روستاییان به کشاورزی کاهش و انگیزه آن ها به مشاغل صنعتی،خدماتی و... افزایش می یابد. در نتیجه زمینه برای مهاجرت به شهرها جهت دسترسی به مشاغل غیر کشاورزی به وجود می آید و به مرور زمان از جمعیت روستاها کاسته شده و عدم پایداری و تثبیت جمعیت روستایی شکل می گیرد. هدف این مقاله تبیین ابعاد مختلف اثرات اقتصادی کشاورزی در پایداری جمعیتی سکونتگاه های روستایی است. مطالعه حاضر برمبنای هدف، کاربردی است و بر حسب روش، توصیفی تحلیلی است. به منظور انجام این پژوهش، از روشهای کتابخانهای اسنادی و مطالعات میدانی بهرهگرفته شده است. جامعه آماری مورد مطالعه شامل 11 دهستان شهرستان است. بر اساس فرمول کوکران اصلاح شده از میان490 خانوار، 180خانوار بعنوان نمونه انتخاب گردید. همچنین جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات و داده ها از آزمون های آماری رگرسیون چندگانه در Spss و Excel انجام شد. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد شاخص کاهش نرخ مهاجرت با ضریب همبستگی 0/762 بیشترین اثر را در پایداری جمعیتی داشته است.

کلیدواژه ها:

اثرات اقتصادی ، کشاورزی ، پایداری جمعیتی ، سکونتگاه های روستایی ، شهرستان کوهدشت