نقش استفاده از نانو کامپوزیت بهینه بر پایه ترکیب پلی کربنات به عنوان مانع صوتی موازی جهت کاهش میزان اختلال در فعالیت ساکنین شهری

موانع صوتی زیست محیطی یکی از کاربردی ترین روشهای کنترل آلودگی صوتی می باشد که با قرارگرفتن بین گیرنده و منبع صوتی سبب افزایش افت صدا و بدنبال آن، جلوگیری از ایجاد اثرات نامطلوب جسمی، روحی و اجتماعی ناشی از صدا در بین ساکنین می شود. هدف از این مقاله، بررسی نقش عملکرد مانع صوتی موازی بر پایه ترکیب پلی کربنات با 0/3 درصد دی اکسید سیلسیوم در کاهش میزان اختلال در فعالیت می باشد. در تحقیق حاضر، میزان افت صدادر مانع های موازی بهینه و ساده با استفاده از روش عنصرمرزی دو بعدی (BEM) محاسبه گردیده است. سپس میزان اثر بهبود دهندگی مانع بهینه موردنظر نسبت به مانع موازی ساده با توجه به دو متغیر افت صدا و اختلال در فعالیت مشخص گردید. جهت محاسبه اختلال در فعالیت افراد ابتدا افت صدا در مانع شفاف موازی بهینه شده (tpcsi3r) و مانع شفاف موازی ساده((tp با در نظر گرفتن میزان متوسط تراز صدا در بزرگراه کردستان به تراز معادل صوت تبدیل گردید. سپس با تاثیر دادن تراز معادل محاسبه شده در مدل مربوطه میزان درصد اختلال افراد بدست آمد. نتایج حاصله حاکی از آن می باشد که مانع موازی بهینه حاوی نانوکامپوزیت بر پایه ترکیب پلی کربنات با 0/3 درصد دی اکسید سیلسیوم (tpcsi3r) با ایجاد افت صدایی به میزان 6/92dB(A) نسبت به مانع موازی ساده، توانسته تا اختلال در فعالیت را در موارد مختلف بالاخص اختلال در مکالمه و خواب به میزان 8 و 5 درصد نسبت به مانع موازی ساده کاهش دهد. به بکاربردن سطوح جاذب نانو در ساختار جنس موانع صوتی موازی به جهت کاهش انعکاسات یکی از موثرترین راه کارها در جهت افزایش عملکرد آنها می باشد. چنانچه تحقیق حاضر کاهش میانگین میزان درصد اختلال در فعالیت موانع موازی بهینه را نسبت به مانع موازی ساده در حدود 0/14 درصد گزارش کرده است.

کلیدواژه ها:

مانع صوتی موازی زیست محیطی ، روش عنصرمرزی دو بعدی ، افت صدا ، اختلال در فعالیت