آمایش فرهنگی و عدالت شهری در مناطق دوازده گانه شهرداری مشهد

افزایش جمعیت در شهرهای بزرگ از یک طرف و نارسایی مدیریت شهری در پاسخگویی به نیاز شهروندان از سوی دیگر،کاهش عدالت شهری را در پی دارد. جامعه شناسان شهر را ترکیبی از فضا و روابط سیستمی می دانند که می تواند نیازهای مردم را از لحاظ خدمات، منابع، تولیدات، جاذبه ها و غیره تامین نماید و این ترکیب با توجه به محدودیتهای فضایی و خدماتی می تواند زمینه ساز روابط اجتماعی و تعاملات مثبت یا منفی مردم با مدیریت شهری گردد(ربانی5:1381). از این رو معمولاً، مدیریت کلان و کشوری با برنامه ریزیهای منطقه ای و فضایی یا به عبارت دیگر، آمایش سرزمین، سعی دارد در جهت سیاست گسترش عدالت اجتماعی و کاهش نابرابری و محرومیت، دسترسی هموطنان در نقاط مختلف کشور به خدمات و امکانات گوناگون زندگی را فراهم سازد. زیرا چنین سیاستی از بروز نارضایتی عمومی و تعارضهای منطقه ای جلوگیری خواهد کرد. در بحث مدیریت شهری نیز می توان گفت برنامه ریزی فضایی و منطقه ای امکانات و خدمات فرهنگی بر عدالت اجتماعی و سطح رضایت عمومی و نیز بر ارتقای فرهنگ شهروندی تاثیر دارد.نکته مهم این است که وقتی از نابرابری امکانات و خدمات شهر سخن به میان می آید میزان تقاضا و نیاز شهروندان و درجه شدت آن نیز حائز اهمیت است. بدیهی است همه امکانات و خدمات شهری به یک اندازه مورد تقاضای شهروندان نیست. لذا عدم دسترسی و کمبود برخورداری آنها در مناطق نمی تواند احساس محرومیت ایجاد کند.