کنترل سازه های بلند با TMD و الگوریتم GA

یکی از اجزاء مهم ساختمان طراحی سیستم کنترلی جانبی است و با بالا رفتن ارتفاع ساختمان ها بدلیل اهمیت سازه و هزینه مصرفی،اطمینان از ایمنی سازه بایستی در اولویت اول باشد. از سیستم های مدرن کنترل غیرفعال سازه ها، سیستم جرم میراگر تنظیم شده (TMD) می باشد. کاربردهای اولیه TMD در ساختمان ها مربوط به کنترل ارتعاشات ناشی از باد می باشد. اما امروزه تحقیقات بر روی کاربرد ضد لرزه ای TMD ها متمرکز شده است و این تحقیق هم روی این مسیله متمرکز شده است. در این سیستم وزنه ای به جرم مشخص در محل مشخصی از سازه نصب گردیده و به توسط یک فنر و یک میراگر با ضرایب سختی و میرایی معین به سازه متصل می گردد. با انتخاب مقادیر مناسب برای جرم وزنه، ضریب سختی فنر و ضریب میرایی میراگر، دامنه ارتعاشات سازه کنترل می گردد. در این تحقیق از معیار بهینه سازی بسیار مناسب ITAE و از روش بهینه سازی الگوریتم ژنتیک جهت طراحی سیستم کنترل کننده جرم میراگر غیر فعال استفاده شده است. نتایج طراحی بر روی یک ساختمان بلند بیست طبقه از حیث مشخصات عملکردی جابجایی و شتاب نسبی طبقات تحت زلزله مشهور KOBE 1995 مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

کنترل غیرفعال ، TMD ، بهینه سازی ، ساختمان بلند ، الگوریتم ژنتیک