بررسی تحلیلی ابعاد نوآوری در برنامه درسی زبان آموزی دوره ابتدایی ایران

زبان فارسی کلید متون گوناگون درسی و غیره درسی و ابزار مهم برقراری ارتباط با دیگران است . هر ایرانی با هر گویشی محلی و منطقه ای خاص خود ، از طریق زبان فارسی برای حفظ هویت و ملیت خود می کوشد. قرن هاست برای همه ایرانیان ، از هر قوم و قبیله ای مسلم شده است که برای موفقیت در امور زندگی ، باید ضمن پاسداری و احترام به زبان مادری، برای یادگیری و تسلط بر آن کوشید. بر همین اساس برنامه درسی زبان آموزی در میان دیگر برنامه های درسی دوره ابتدایی از اهمیت به سزایی برخوردار است و نه تنها در تحکیم و تثبیت روابط اجتماعی موثر است بلکه یادگیری سایر مواد درسی چون ریاضی ، علوم ، دینی و مطالعات اجتماعی را تسهیل کرده و تعمیق می بخشد. نظام آموزشی به ویژه نظام برنامه ریزی درسی کشور مسئولیت بسیار سنگینی برای تحقق این اهداف و سیاست های آموزشی دارد. به این منظور لازم است برنامه درسی زبان آموزی همواره مورد توجه مسئولان ، برنامه ریزان و مجریان آموزشی قرار گیرد. یافته های علوم تربیتی به طور عام و علم برنامه ریزی درسی به طور خاص و نیز اندیشه های برجسته برخی مکاتب روان شناسی و زبان شناسی چون « شناخت گرایی» و « تحلیل گرایی» نشان می دهد که همواره باید در رویکردها و شیوه ها ی زبان آموزی تجدید نظر شود. به کارگیری علمی و عملی اصول و معیارهای دانش برنامه ریزی درسی در مراحل طراحی ، اجرا و ارزشیابی ، موجب تعادل در سیر منطقی آموزش و توسعه و تعمیق مفاهیم مورد نظر می شود.

کلیدواژه ها:

نوآوری ، برنامه درسی ، دوره ابتدایی