شناسایی مولفه های تاثیر گذار بر شاخصه ها و سطح کیفیت محیط شهری و مسکونی

زیستگاه انسانی هنگامی می تواند بیشترین مطلوبیت را برای انسان حاصل کند، که انتظارات وی را برآورده سازد. این انتظارات در قالب ابعاد مختلف زیست محیطی، اجتماعی، کالبدی، اقتصادی و... معنا می یابد. چنانچه هریک از این عوامل در محیط زندگی یک فرد فاقد کیفیات مطلوب باشند، بر ادراک و احساس وی از فضا و در نتیجه بر سطح رضایتمندی او از محیط زندگی تاثیرگذار خواهد بود. واژه سکونت مفهوم گسترده ای دارد که منظور از آن مجموعه فعالیت های زیستی بشر اعم از فعالیت های فردی اجتماعی و اقتصادی است و به یک باور کلی می توان گفت که مراد از سکونت همان زندگی است. با توجه به سکونت و مکان هایی که این سکونت در آن ها تحقق می پذیرد ، طراحی مسکن ها تنها وسیله ای برای رسیدن به سکونت خواهد بود. از آن جا که کیفیت زندگی بدون کیفیت محیطی که در آن زندگی می کنیم معنایی ندارد، بنابراین می توان گفت کیفیت محیط زندگی یک قسمت از کیفیت زندگی است و شامل تمامی فاکتورهایی می شود که بخشی از رضایتمندی انسان ها را از محیط تشکیل می دهند. لذا این پژوهش به مفهوم کیفیت محیط سکونت شهری تاکید دارد و در پی پاسخ دادن به این سوال است که اولویت معیارها و شاخص های کیفیت محیط سکونت چیست و سطح کیفیت محیط سکونت در چه حدی می باشد و چه راهکارهایی برای ارتقای کیفیت محیط می توان در نظر گرفت. برای رسیدن به این مهم از روش توصیفی تحلیلی استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

کیفیت ، کیفیت محیط ، کیفیت سکونت ، مجتمع مسکونی