تعیین سهم بهینه انرژی های تجدیدپذیر در یک الگوی رشد پایدار: مورد ایران

هدف اصلی این تحقیق، طراحی الگویی مناسب برای تعیین سهم بهینه انرژی های تجدیدپذیر و تجدیدناپذیر در مسیر رشد پایدار و محاسبه این سهم ها برای اقتصاد ایران است. در این راستا، ابتدا انرژی های فسیلی و تجدیدپذیر به عنوان نهاده های تولید به یک الگوی رشد درونزا اضافه شده است. الگوی مورد نظر در قالب یک مسیله کنترل بهینه طراحی گردیده است. در مرحله بعد، مسیرهای بهینه مصرف، تولید و سهم انرژی های تجدیدپذیر و تجدیدناپذیر با ملاحظات زیست محیطی و بدون ملاحظات زیست محیطی تعیین گردیده است. نتایج بیانگر فاصله قابل توجه اقتصاد ایران از مسیر بهینه رشد پایدار است. بر اساس حل عددی الگو، در سال 1389، سهم بهینه انرژی تجدیدپذیر بایستی 0/8 در از کل انرژی باشد. اما در عمل این سهم در این سال تنها 0/4 در بوده است.. همچنین با توجه به پیش بینی الگو، برای این که اقتصاد ایران تا سال 1400 بر مسیر رشد پایدار قرار گیرد بایستی 2/1 درصد از کل انرژی به وسیله انرژی های تجدیدپذیر تولید شود. دستیابی به این مهم، مستلزم رشد متوسط سالانه 26 درصدی تولید انرژی های تجدیدپذیر در دوره 1389 تا 1400 است.

کلیدواژه ها:

مدل تعمیم یافته رشد درونزا ، انرژی های تجدیدپذیر ، سهم بهینه انرژی ، اقتصاد ایران ، الگوریتم ژنتیک