عبادت و خودسازی برای پرستش خدا

مقاله حاضر به بررسی عبادت و خودسازی برای پرستش خدا پرداخته و به روش تحلیلی – توصیفی بهبررسی مفاهیم پرداخته و در پایان نتیجه گیری شده و پیشنهاداتی ارایه می شود. خداجویی و پرستش ریشهدر فطرت انسان داشته و در همهی ادیان وجود دارد و این یک حقیقت انکار ناپذیر است، چرا که هرانسانی سعی می کند به فطرت درونی خود باز گردد و هویت خویش را پیدا کند و در حقیقت به فطرت وندای درونی خویش لبیک گوید. از ابتدای خلقت انسان پرستش وجود داشت و به نوعی انسان به نیرویماوراء طبیعی توجه داشته است و این را در قالب پرستش های مختلف نشان داده است. چرا که هدف اصلیانسان قرب به خداست و حقیقت قرب یافتن شهودی تعلق او و ارتباط وجودی خود با خداست و سیر وحرکت به سوی چنین مقصدی سیری باطنی است که از اعماق روح و دل انسان آغاز میشود و مستقیما ارتباط با مادیات ندارد و چنین رابطه ای را به طور مستقیم تنها میان توجهات قلبی و حالات روحی و معنویمی توان جستجو کرد و بنابراین اصیل ترین عبادت همان فعالیتی است که دل آزادانه و آگاهانه برای یافتنمطلوب فطری خود انجام دهد.

کلیدواژه ها:

خداجویی ، پرستش ، عبادت ، معرفت ، قرب به خدا