حفظ صحت و استنادپذیری ادله الکترونیک با استفاده از بیومتریک و رمزنگاری

استنادپذیری ادله الکترونیک عبارت از واجد اعتبار بودن داده های الکترونیک در محضر دادگاه و ایفای نقش در صدور رای مقتضی است. برای این که دلیل الکترونیک بتواند همانند ادله سنتی کارکرد اثباتی داشته باشد، باید دو شرط عمده استنادپذیری یعنی صحت انتساب، اصالت و انکارناپذیری را دارا باشد. برای محقق شدن این دو شرط اساسی ضروری است داده ها در مرحله توقیف به صورت مناسب حفاظت شوند. در بند (ط) ماده 2 قانون تجارت الکترونیک و ماده ی 40 قانون جرایم رایانه ای به استفاده از راهکارهای ایمن جهت حفاظت از داده ها اشاره شده که از مهمترین آن ها میتوان به بیومتریک و رمزنگاری اشاره کرد. فناوری بیومتریک داده های اشخاص را با توجه به الگوی عمومی دریافت و پردازش می کند و تنها به فردی که داده هایش پردازش شده اجازه دستیابی به اطلاعات می دهد و دیگران نمی توانند به اطلاعات دست یابند؛ در رمزنگاری نیز اطلاعات به وسیله در هم سازی به گونه ای که تنها با یک کلید محرمانه از حالت در هم خارج می شوند، مورد حفاظت قرار می گیرند و برای فردی که به این اطلاعات دسترسی ندارد، ناخوانا باقی می ماند. به این شیوه داده ها از خطر تغییر و تحریف محفوظ باقی می مانند و می توانند به گونه ای مطمین مورد استناد قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

دلیل الکترونیک ، استنادپذیری ادله الکترونیک ، بیومتریک ، رمزنگاری