بررسی نقش شفقت به خود در بهزیستی روانشناختی

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش شفقت به خود در بهزیستی روانشناختی بود. رویکرد تحول مثبت نگر بر اهمیت پیشگیری اولیه از طریق بهبود نیرومندی ها و ایجاد شایستگی ها نسبت به درمان آسیب شناسی در اواخر زندگی تاکید می کند (لرنر، آلمریگی، توکاس و لرنر ، 2005). در این میان شفقت به خود جایگاه ویژه ای در حوزه های روانشناسی تحولی، خانواده و بهداشت روانی به خود اختصاص داده است. شفقت به خود یک شکل سالم خودپذیری است که بیانگر میزان پذیرش و قبول جنبه های نامطلوب خود و زندگی مان بوده و از سه مولفه خود مهربانی، آگاهی از انسان بودن عمومی و ذهن آگاهی تشکیل شده است. محققان نشان داده اند که شفقت به خود با بهزیستی روانشناختی ارتباط دارد و می تواند یک عامل حفاظت کننده و پرورش دهنده انعطاف پذیری عاطفی باشد (نف و ونگ، 2009). تحقیقات گویای نقش شفقت به خود در حوزه های فردی و بین فردی می باشد، در حوزه فردی مشخص شده است که سطح بالای شفقت به خود با سلامت روانی بیشتر و همین طور با اضطراب و افسردگی کمتر (لیاری و همکاران، 2007 ؛ نف، 2003 ؛ نف و همکاران، 2007 ؛ ریس، 2010)، شادکامی و خوش بینی بیشتر (نف و همکاران، 2007)، کاهش احساس ترس وکناره گیری (گیلبرت و آیرونز ، 2005) خودمختاری، شایستگی و نیاز به برقراری ارتباط (دسی، 2002)تاب آوری بالاتر (نف، کیرک پاتریک و رود ، 2007)؛ در زمینه تاثیرات بین فردی، شفقت به خود باعث کیفیت زندگی بالاتر (وان دم وهمکاران، 2011)، پیوند اجتماعی و رضایت از زندگی (نف، 2007) و حل تعارضات (یارنل و نف، 2012) می گردد. این یافته ها، توجه بهعوامل شخصیتی را در سلامت روان برجسته می سازد، به عبارت دیگر انسان ها با داشتن ویژگی های شخصیتی مختلف از جمله شفقت به خود می توانند بهزیستی و سلامت روان شان را در خانواده و جامعه حفظ کنند.

کلیدواژه ها:

شفقت به خود ، هیجان مثبت ، هیجان منفی ، بهزیستی روانشناختی