بررسی رابطه مدیریت زمان و بهره وری نیروی انسانی در علوم پزشکی تبریز

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه مدیریت زمان و بهره وری نیروی انسانی در علوم پزشکی تبریز می باشد. تحقیق حاضر از حیث روش توصیفی-همبستگی (به شیوه پیمایشی) و از حیث هدف، کاربردی می باشد، در تحقیق حاضر، پرسشنامه استاندارد بر مبنای مدل اچیو جهت سنجش بهره وری و مدل حسومی و ساریخانی (1389) جهت سنجش مدیریت زمان در نمونه آماری 306 نفری از جامعه آماری 1500 نفری از کارکنان علوم پزشکی تبریز در سطح اطمینان 95% و خطای مجاز 5% که توسط جدول کرجسی-مورگان انتخاب گردیدند، به صورت تصادفی طبقه ای توزیع گردید. داده های تحقیق با استفاده از نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های کالموگراف-اسمیرنف، همبستگی اسپیرمن و پیرسون تحلیل شدند. نتایج تحقیق حاکی از آن است که بین مدیریت زمان و ابعاد هفت گانه آن با بهره وری کارکنان رابطه مثبت و معناداری در حد قوی برقرار است با آنکه تمامی ابعاد دارای رابطه قوی با بهره وری کارکنان می باشند، ولی مدیریت امور شخصی و مدیریت مکالمات تلفنی بیشترین ضریب رابطه را با بهره وری دارند . در آخر نیز مطابق با یافته های تحقیق پیشنهاداتی در راستای اهداف تحقیق ارایه گردید.

کلیدواژه ها:

بهره وری ، مدیریت زمان ، علوم پزشکی تبریز