راه یابی معنایابی در نظریه لوگوتراپی

درمان وجودی که عمدتا از فلسفه سرچشمه گرفته است، به طور خود انگیخته در بخش های مختلف اروپا و از بین مکاتب متفاوت روان شناسی و روان پزشکی پدیدار شد. این درمان از تلاش برای کمک به افراد برای حل مسایل زندگی امروزی مانند انزوا، بیگانگی و بی معنایی به وجود آمد. چهار بنیانگذار برجسته ی روان درمانی وجودی ویکتور فرانکل، رولومی، جیمز بوگنستال و ایروین یالوم هستند که همه ی آنها رویکردهای وجودی خود به روان درمانی را از سوابق نیرومند روان شناسی وجودی و انسان گرایی اقتباس کرده اند. فرانکل، لوگوتراپی را که به معنی درمان از طریق معنی است، ابداع کرده است. او اعتقاد دارد که ویژگی بارز انسان تلاش برای درک معنی و هدف در زندگی است. بی معنایی در زندگی به پوچی، بی محتوایی و یا وضعیتی که فرانکل خلاء وجودی نامید، منجر می شود. چون طرح از پیش تعیین شده ای برای زندگی وجود ندارد، افراد با تکلیف به وجود آوردن معنی زندگی خود رو به رو هستند. جامعه ی امروز ما پاسخگوی معنی جویی نیست. ارزش ها در حال رنگ باختن هستند و معنویت رو به زوال است. با تمامی این احوال یافتن معنا هنوز هم امکان پذیر است و نویسندگان و نظریه پردازانی مانند فرانکل به بحث واظهار نظر در این باب پرداخته اند. هدف از نگارش این مقاله، بحث و بررسی این نظریه و بیان راهکارهایی در باب رسیدن به یک معنای عالی در زندگی می باشد. این مقاله از نوع توصیفی – تحلیلی بوده و داده ها از طریق پایگاه های تحقیقاتی الکترونیکی و منابع کتابخانه ای گردآوری گردیده است. در بررسی ابعاد مختلف مکتب لوگو تراپی این نتیجه حاصل شد که معنا در زندگی افراد مختلف می تواند شکلها و تعاریف متفاوتی داشته باشد. اما انسانی که دارای سلامت روانی است، والاترین معنا را برای زندگی خود برمی گزیند. در این صورت است که حتی در مصیبت بار ترین شرایط و اسفناک ترین موقعیت ها در بن بست بی معنایی و پوچی گرفتار نخواهد شد.

کلیدواژه ها:

لوگو تراپی ، معنا یابی ، خلاء وجودی.