بررسی پارتنوکارپی در گوجه فرنگی

به منظور اصلاح گوجه فرنگی تریپلوئید بارور، باززایی گیاهان دیپلوئید و تتراپلوئید (4x) از ریزنمونه های هیپوکوتیل صورت گرفت. برای این منظور، دو جفت لاین ایزوژنیک نزدیک به هم، که به ترتیب از لحاظ موتاسیونهای parthenocarpic fruit-1 و parthenocarpic fruit-2 تفاوت داشتند، استفاده گردید که از 626 ساقه باززا شده٬ 53 ساقه، تتراپلوئید بودند. در بین گیاهان 4x، میانگین تعداد میوه ها در تمام ژنوتیپها، کمتر از کلاس 2x بود، اما در دو لاین پارتنوکارپ، بالاتر از لاین مادری مربوطه در همان سطح پلوئیدی بود. میانگین وزن میوه های 4x در مقایسه با 2x، در لاین مادری پائین تر و در لاینهای پارتنوکارپ، بالاتر بود. از بین چهار ترکیب آمیزشی، بین گیاهان دیپلوئید و تتراپلوئید (بین دو لاین پارتنوکارپ و دو لاین اولیه مربوطه آنها)، فقط دو ترکیب، بذر تولید کرد (لاین parthenocarpic fruit و لاین مادری ایزوژنیک نزدیک به آن). تریپلوئیدها به طریق رویشی تکثیر شده و در آزمایش مزرعه ای ارزیابی شدند. میانگین وزن میوه در گیاهان پارتنوکارپ 3x، بالاتر از گیاهان 2x و 4x بود. میوه های تریپلوئید مواد جامد محلول بالاتری نسبت به میوه های 2x داشتند. بدون بذر بودن و افزایش ماده خشک، صفاتی را ظاهر کردند که ویژه میوه های پارتنوکارپ تریپلوئید هستند. بنابراین تریپلوئیدها در اصلاح گوجه فرنگی برای فرآوری و بازار مصرف تازه خوری، دارای مزیت های بسیار بوده و تکثیر تجاری آن از راه ریزازدیادی، کاملا مقرون به صرفه خواهد بود.