جایگاه منفعت عمومی در آرای دیوان عدالت اداری در حوزه حقوق و آزادی ها

یکی از مولفه ها و شاخصه های مهم حقوق عمومی منفعت عمومی است.منفعت عمومی فصل تمایز بازر میان حقوق عمومی وخصوصی است.پیشینه و سابقه منفعت عمومی را چیزهایی دانسته اند که برای عموم افراد یک جامعه یا یک کشور وغیره حایز اهمیت و فایده است. حقوق عمومی شاخه ای مهم از حقوق است که در پی تامین و تضمین خدمات عمومی است و به بیان بهتر در پی تضمین حقوق و آزادی افراد است که در پی احقاق حقوق شهروندان و افراد جامعه نهادهای خاصی را جهت رسیدگی به تظلم خواهی مردم تاسیس کرده تا نسبت به آنها تصمیم مقتضی اتخاذ نمایند. در ایران برابر اصل 173 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران دیوان عدالت اداری صلاحیت رسیدگی به تظلمات اعتراضات مردم نسبت به مامورین ،واحد ها و آیین نامه های دولتی خلاف قانون یا شرع یا خارج از حدود اختیارات مقام تصویب کننده را داراست.صلاحیت این دیوان برابر اصل 170 و نیز مواد 2،3 و 10 قانون دیوان مصوب 1392 مصرح گردیده و دیوان با لحاظ این صلاحیت وارد رسیدگی ماهوی در هییت های عمومی شده و اقدام به صدور رای مقتضی می کند. این مقاله که برگرفته از پایان نامه ای تحت عنوان جایگاه منفعت عمومی درآرای دیوان عدالت اداری می باشد.مقاله حاضر در 5 فصل تدوین شده است و در بردارنده این نکته است که منفعت عمومی شامل آن دسته از مواردی است که بدون آنها اساس جامعه به نحو ملموس و عینی در معرض خطر متلاشی شدن قرار میگیرد. چرا که حیات افراد تشکیلدهنده جامعه بدون آن موارد در معرض نابودی قرار گرفته و اگر منفعتی برای یک نفر فراهم شود بایستی برای همگان نیز فراهم آید. بنابراین منفعت عمومی یک مفهوم حداقلی بوده و شامل مواردی میگردد که مفرط و متوقف بر وجود آنها است و دیوان عدالت اداری در آرای خود با نگاهی مصلحگرایانه اهمیت بیشتری به حقوق اجتماعی میدهد

کلیدواژه ها:

مفهوم منفعت عمومی ، حقوق اجتماعی ، حقوق اقتصادی ، حقوق قضایی ، دیوان عدالت اداری