اولویت بندی طرح های مراتع مشجر با استفاده از رویکرد تصمیم گیری چند معیاره مطالعه موردی: حوزه آبخیز شیاده شهرستان بابل

مراتع بهعنوان بخشی از منابع ملی، بهرهبرداری صحیح توام با عملیات اصلاح و احیای آنها میتواند نقش اساسی در جهت حفظ آب و خاک و تامین نیازمندیهای کشور در زمینه فراوردههای پروتیینی داشته باشد. اگر از ابتدا طرحهای مرتعداری بهطور دقیق و اصولی و با جزییات کامل تهیه نشده باشند، این امر نهایتا بهنوعی به اتلاف منابع خواهند انجامید. هدف از این پژوهش اولویتبندی بهترین گزینه اجرایی در هر معیاربا توجه به پتانسیلهای موجود در منطقه، اولویتبندی مناسب ترین رهیافت برای گزینش بهترین طرحهایاشتغالزا در حوزه و در نهایت اولویتبندی طرحهای مرتعداری از نظر میزان مشارکت ساکنین حوزه در راستای اجرای این طرحها می باشد. در این تحقیق برای اولویت بندی طرح های مرتعداری از روش تحلیلسلسله مراتبی استفاده گردید، بدین صورت که ابتدا اطلاعات کلی مربوط طرحهای مرتعداری پیش بینی شده،معیار ها و زیر معیار ها و در انتها گزینه های طرح ها مشخص گردید و تعداد 30 پرسشنامه تهیه شد . سپس این پرسشنامه ها در اختیار خبرگان و کارشناسان فن قرار گرفته و تکمیل شد. نتایج نشان داد که معیاراجتماعی با وزن 0.582 به عنوان مهمترین عامل در الویت بندی طرح های مرتعداری شناخته شد و عوامل فنی و زیست محیطی با اوزان 0.309 و 0.109 در رده های بعدی قرار گرفتند. همچنین زیر معیارهایاشتغالزایی در معیار اجتماعی، به عنوان مهتمرین زیرمعیار تعیین شد. در نهایت رهیافت نهالکاری با وزن 0.38 و قرق و حفاظت با وزن 0.23 به عنوان مهمترین رهیافت ها در حوزه آبخیز شیاده استان مازندران شناخته شدند.

کلیدواژه ها:

شیاده ، تحلیل سلسله مراتبی ، الویت بندی ، اشتغالزایی ، نهالکاری