مدلسازی محاسبه زمان توقف اتوبوس در ایستگاه‌های اتوبوسرانی شهری (مطالعه موردی : خط 1 اتوبوس تندرو شهر تهران)

ایستگاه اتوبوس اولین نقطه تماس بین مسافران و سرویس های اتوبوسرانی می باشد که در آن مسافران و اتوبوس ها به هم می پیوندند. مدت زمان توقف در ایستگاه ها یکی از مهمترین عناصر در عملکرد سیستم اتوبوسرانی و میزان قابلیت اطمینان به آن است . افزایش مدت زمان توقف در ایستگاه ها منجر به افزایش مشکلات تردد در ساعات اوج ترافیک و همچنین ایجاد صف های طولانی مسافران در ایستگاه های مبدأ ، مقصد و بین راهی می شود، که نهایتاً از مطلوبیت سیستم می کاهد. همچنین متوسط زمان سوار و پیاده شدن مسافرین و مدت زمان توقف اتوبوس در ایستگاه ، اجزای اصلی در برآورد زمان کل سفر در طول خطوط اتوبوسرانی شهری می باشند. در این مقاله ضمن بررسی ویژگی های عملیات بهره برداری از اتوبوس های شهری در ایران، به تعیین پارامتر های تأثیرگذار در محاسبه زمان توقف اتوبوس در ایستگاه با توجه به شرایط کشور پرداخته شده است . با طراحی و ساخت مدل های رگرسیونی خطی چند گانه برای مسیر اتوبوس های تندرو به بررسی اثر متغیر های مختلف نظیر تعداد مسافران سوار و پیاده شونده از اتوبوس و ... بر روی مدت زمان توقف پرداخته شده است . سپس کارایی هر یک از انواع مدل ها ارزیابی می گردد و در نهاایت مدل مناسب برای محاسبه زمان توقف اتوبوس در ایستگاه های اتوبوسرانی شهری، پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

مدت زمان توقف ، ایستگاه اتوبوس ، مدلسازی