تبیین الگوی مکانی توزیع کانون های بحرانی آلودگی هوای شهر تهران

پدیده آلودگی هوا یکی از ره آوردهای توسعه صنعتی است که با افزایش جمعیت و گسترش شهرنشینی، توسعه حمل و نقل و میزان سوخت، روز به روز بر شدت آن افزوده می شود. این پدیده امروزه به یکی از معضلات شهرهای بزرگ مبدل شده است. مدیریت بحران علمی است که به کمک برنامه ریزان شهری جهت کاهش آلودگی هوا آمده است. در راستای همین بحث نیز پژوهش حاضر به شناخت کانون های بحرانی آلودگی هوای شهر تهران و حدود و ثغور آن ها براساس نوع آلاینده ها در موج های آلودگی فرین شهر تهران می پردازد تا با شناخت این کانون ها بتوان به عوامل ایجادگر یا مداخله گر کانون های بحرانی آلودگی هوا دسترسی پیدا نموده تا با حذف یا تعدیل آن ها بتوان گامی در کاهش آلودگی هوا برداشته شود. در راستای هدف فوق مطالعه ای در قالب پژوهش کاربردی و مبتنی بر آمار داده های حاصل از مشاهدات ایستگاه های ثابت ثبت آلاینده ها در نواحی مختلف شهری تهران با استفاده از تجزیه و تحلیل های پیشرفته آماری و تحلیل های فضایی و استفاده از استنباط های استقرایی انجام گرفت. به طور خلاصه نتایج نشان داد در امواج فرین آلودگی هوای شهر تهران سه کانون بحرانی بیش از کانون های دیگر خود نمایی می نماید. بعلاوه در بیشتر امواج، کانون های بحرانی در بخش هایی از شهر کهDSM کمی داشتن مستقر بوده (به جز آلاینده ازون) و در آخر نیز کانون های بحرانی با توجه به نوع آلاینده ها در شهر متفاوت می باشد.

کلیدواژه ها:

کانون های بحرانی ، فرین ، موج آلودگی هوا ، تحلیل فضایی