بررسی و تحلیل نمادهای طبیعی در شعر حسین منزوی

نمادگرایی یا نماد پردازی یعنی به کار بردن نماد به عنوان شیوهای برای بیان در هنر و ادبیات. نمادها، همواره در دو حوزهی معناگرایی و تصویرآفرینی نقشی عمیق داشته اند و همین دو خصلت ارزشمند ادبی سبب شده است تا نمادها در ساز و کار سرایندگی، به شکلی کارآمد مورد توجه قرار گیرند. شاعران متعهد در حوزهی ادبیات پایداری گاهی برای رهایی از ورطهی شعارزدگی، راهی جز تمسک به نمادهای گوناگون نیافتند. حسین منزوی به عنوان شاعری برجسته در حوزهی ادبیات پایداری از جمله شاعرانی است که با بهره گیری از عناصر نمادین زمینه ی تقویت و گسترش عنصر خیال در شعر خویش را فراهم میکند به نظر میرسد حسین منزوی از عرصه های اجتماع و تب وتابهای جامعه خویش به دور نبوده و از نماد در جایگاه وسیله ای برای بیان مضامین و مفاهیم اجتماعی استفاده کرده است و برای رسیدن به این مهم عناصر نمادین خود را از محیط پیرامون خود وام میگیرد. او که شاعری متعهد است با بهره گیری از عناصر طبیعی و در قالبی نمادین به بیان مسایل سیاسی و اجتماعی موجود در دورهی پهلوی می پردازد در تحقیق حاضر تلاش نگارنده بر این بوده است تا به بررسی و تحلیل نمادهای طبیعی در شعر حسین منزوی بپردازد.

کلیدواژه ها:

نمادگرایی ، حسین منزوی ، ادبیات پایداری ، نماد