مدیریت بحران و کاهش اثر زلزله در محله های شهری واجد بافت فرسوده با استراتژی هم زمانی

زلزله برای اکثر کلان شهرهای ایران به عنوان تهدیدی جدی مطرح است. قدمت این شهرها باعث شده است تا بخش قابل توجهی بافت فرسوده داشته باشند که میزان آسیب پذیری شهر را در باربر این تهدید افزایش داده است. اگرچه فرسودگی موجب ناکارآمدی، کاهش کارایی و در نهایت زوال شهری در حوزه کالبدی و عملکردی است و نکته ای منفی محسوب می شود اما در عین حال، فرصت مداخله ای ایجاد نموده است که می توان از آن استفاده کرد و برای تدوین استراتژی هم زمانی کاهش خطر پذیری و بهسازی و نوسازی بافت اقدام نمود. این پژوهش به دنبال وجوه مشترک در اقدامات بهسازی و نوسازی بافت شهری و مدیریت بحران است. دستیابی به برنامه همزمانی از مهم ترین اهداف این پژوهش است. از مهم‌ترین سوالات این پژوهش عبارتند از: برنامه توسعه شهری با کدامیک از مراحل مدیریت بحران دارای وجه مشترک است؟ چگونه می توان اقدامات بهسازی و نوسازی بافت شهری را با مدیریت بحران به صورت همزمان انجام داد؟ روش تحقیق، نمونه موردی است که با تحلیل و استقراء صورت می گیرد. در این تحقیق ابتدا در حوزه نظری دو مفهوم بافت فرسوده و تئوری هیا طراحی و برنامه ریزی شهری مورد بررسی و مرور قرار می گیرد. سپس اطلاعات و آمار از سازمان های شهری گرد آوری شده و مورد پردازش قرار می گیرد. تحلیل اطلاعات با استفاده از تکنیک SWOT انجام می پذیرد. در پایان نیز پیشنهاداتی برای ساماندهی و توسعه شهری در مقیاس محله ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

زلزله ، استراتژی همزمانی ، مدیریت بحران ، توسعه شهری ، بافت شهری