تدوین الگوهای پیشگیری از وقوع جرم در مناطق شهری از طریق طراحی شهر

افزایش میزان جمعیت در یک نقطه و به عبارتی دیگر حضور اکثریتی ناهمگن که با فرهنگ ها و عادات مختلف دریک منطقه و شهر گرد هم می آیند ، به واسطه تضادهای احتمالی و نیز گمنامی حاصل از غریبگی، ناهنجاری هایی را در شهرها شکل می دهد که گاها به فعالیت های غیر قانونی و جرم تبدیل می گردند. این امر می تواند موجب آزار شهروندان گشته و حضورشان در فضاهای شهری را با محدودیت همراه سازد. در عین حال توجه به فضاهای شهری و بهره گیری از دانش طراحی شهری جهت پیشگیری از وقوع جرم می تواند تا حد زیادی این میزان را کاهش دهد. این پژوهش در پی آن است تا به بررسی و تدوین الگوهای پیشگیری از وقوع جرم در مناطق شهری از طریق طراحی شهر بپردازد و در آن به تحلیل مبانی جرم، فضای شهر و نیز اصول نظریه پیشگری از وقوع جرم از طریق طراحی محیطی پرداخته و ضمن سیر تحول این رویکرد ، در نهایت به این نتیجه دست می یابد که با افزایش میزان نظارت همگانی، افزایش حس تعلق خاط و هویت شهروندان و حضور اجتماعی در بخش های مختلف شهر و نیز ساخت ابنیه و فضاهای عمومی و ارتباطی به گونه ای که بیشترین دید از پیرامون و به ویژه منازل اطراف را برخود داشته باشند تا حد زیادی می تواند به جلوگیری و یا کاهش جرائم در شهر منجر گردد. به عبارت ساده تر می توان بیان نمود؛ تحلیل یافته های پژوهش نشان می دهد که میان نحوه مکان یابی ونظارت بر کاربری ها و فضاهای عمومی از جمله پارکها ، پیاده رو ، بن بست ،پارکینگ ، ومیزان نظارت ومشارکت شهروندان در فضاهای شهر با پیشگیری از وقوع جرم وبزه وبرقراری امنیت در این فضای رابطه مستقیم دارد .

کلیدواژه ها:

مناطق شهری ، طراحی محیط شهری ، پیشگری از وقوع جرم ، امنیت ، مشارکت شهروندان