تاثیر ورزش بر تحلیل رفتگی شغلی و خود کار آمدی در یک واحد نظامی

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر ورزش بر تحلیل رفتگی شغلی و خود کار امدی نظامیان است. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی- علمی مقایسه ای بوده و از نظر هدف کاربردی می باشد. جامعه اماری تحقیق حاضر شامل کلیه نظامیان حاضر در یک واحد نظامی است که بر اساس جدول تعیین حجم نمونه مورگان تعداد 240 نفر به عنوان نمونه ، با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی انتخاب گردیدندکه شامل 120 نفر ورزشکارو غیر ورزشکارمی باشند. جهت سنجش تحلیل رفتگی شغلی از پرسش نامه استاندارد مسلش و جکسون(MBI)(1981)و جهت سنجش خود کارامدی از پرسش نامه استاندارد خود کارامدی عمومی(GSE)(1982)استفاده شده است. هم چنین جهت حصول اطمینان از ابزار اندازه گیری روایی محتوایی و صوری پرسشنامه ها توسط چند نفر اساتید متخصص تربیت بدنی تائید شد. پایایی درونی از طریق آلفای کرونباخ محاسبه گردیده که بالای 7/0 بدست آمده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از امار توصیفی (فراوانی درصد،میانگین وانحراف استاندارد) و جهت ازمون فرضیه ها از آزمون کلموگروف- اسمیرنوف ( بررسی نرمال بودن توزیع)،tمستقل و u مان ویتنی استفاده شده است. نتایج نشان می دهند که بین تحلیل رفتگی شغلی و خود کار امدی کارکنان پایور ورزشکار وغیر ورزشکار تفاوت معناداری وجود داردو کارکنان پایور ورزشکار از تحلیل رفتگی شغلی کمتر و خود کارامدی بالاتری نسبت به کارکنان غیر ورزشکاربرخوردارند.

کلیدواژه ها:

ورزش ، تحلیل رفتگی شغلی ، خودکار آمدی ، نظامیان