طراحی فضای سبزبرای کودکان

کودک امروزی به دلیل معماری خاص شهری و در کنار آن تربیتهای خاص، کمترین میزان تعامل و برخورد را با اطرافیان دارد و متأثر از بینظمی معماری شهری و فشارهای روانی حاصل از آن، دچار مشکلات عدیده ای است. کودکان و نوجوانان باعنوان اعضای جامعه ما با مجموعهای از خواسته ها و نیازهای خاص خود، استفاده کنندگان محیط ساختگی ما میباشند. پروژههای شهر دوستدار کودک به طور عمده برای ایجاد فرصت برای کودکان در راستای شکل دادن و یا تغییر محیط پیرامونشان است .از این منظر طرحهای دوستدار کودک به دنبال اعطای حق شهروندی به بچه ها، توسعه آگاهی ، بالابردن مشارکت جمعی ، کم کردن میزان خشونت علیه کودکان، توجه به موضوعات زیست -محیطی و .. است.اثرات بهداشتی و روانی شامل اثراتی است که انسان شهرنشین تحت تأثیر قرار داده و موجبات تجدد قوای روحی و جسمی وی را فراهم مینماید و نتیجه عملی فرایندهای داخلی اکوسیستمهای شبه طبیعی شهریا فضای سبز بر روی انسان میباشد. فضای سبز شهرها ر یه های تنفسی شهرنشینان به شمار میآیند. به همین دلیل فقدان آن به معنای عدم و جود سلامتی و تندرستی در شهرها محسوب میشود. در شهرها گذران اوقات فراغت برای کسب تعادل روحی امری است واجب، که فقدان آن حتی برتواناییهای کاری افراد نیز مؤثر است. اوقات فراغت و گذران آن یعنی استراحت، رفع خستگی، رشد و شکوفا ییشخصیت و تفریح که اگر از برنامه زندگی حذف شود کسالت، فرسودگی و کوتاهی عمر را برای شهرنش ینان به بار میآورد. پارکهای شهری و فضای سبز حومه از جمله منابع گذران اوقات فراغت برای عده کثیری از شهرنشینان هستند. هدف مقاله حاضر، ارزیابی ویژگیها و شاخصهای شهر دوستدار کودک وارزیابی عوامل مؤثر درطراحی فضاهای تفریحی برای کودکان می باشد .

کلیدواژه ها:

شهر دوستدار کودک ، مشارکت کودکان ، معماری ، فضای سبز ، اصول طراحی فضای سبز