ترکیب مادر AHP و GP جهت تخصیص بهینه زمان حسابرسی داخلی مطالعه موردی در بانک مرکزی

حسابرسی داخلی دردو دهه ی گذشته دستخوش تحولات بسیار عمیقی شده است در گذشته وظیفه اصلی حسابرسی داخلی کنترل ثبت های دو طرفه حسابداری به منظور کشف وارد اشتباه بود در مقابل امروز حسابرسی داخلی به منظور مدیریت ریسک به کنترل ها نگریسته و در صدد گسترش راه های مناسب برای ارزش افزایی سازمان تحت بررسی میباشد ارزش با گسترش تولید کالا و خدمات و استفاده بهینه از منابع به وجود می آید زمان یکی از منابع محدود واحد حسابرسی داخلی است که تخصیص بهینه آن در میان پروژه های مختلف حسابرسی یک مسئله چند معیاره بوده وشامل متغیرهای کیفی و کمی است این تحقیق یک رویکرد ترکیبی از مدل های سلسه مراتبی و برنامه ریزی آرمانی برای تخصیص بهینه زمان حسابرسی داخلی در بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران ارائه میدهد نتایج تحقیق نشان میدهد تخصیص بهینه زمان انعطاف پذیری لازم برای حداقل نمودن ریسک فراهم مینماید