نگارگری موزهای؛ پژوهشی بر هویت فراموششده به نقاشی ایرانی با تاکید بر آثار رنگ و روغن

نقاشی ایرانی در هر دوره بیانگر نوع فرهنگ، نوع نگاه مخاطب، وضعیت اقتصادی و معیشتی و سیاست حاکم بر آن جامعه می باشد و بهمقتضای آن؛ طرح، رنگ، شیوه اجرا و شیوه ارائه دستخوش تغییراتی شده است. نگارگری موزهای؛ آثار نگارگری یا نقاشی ایرانی می باشد کهپس از اجرا توسط هنرمند، مستقیم و بدون دیده شدن در گالری ها، به موزه ها و آرشیو (مجموعه های خصوصی) راه می یابد که در نوع خودصدرنشین و عروس آثار موزه های جهان است. هنرمندان در هر دوره، نوعی تنوع و خلاقیت در خلق آثار خویش به وجود آورده اند و فضا،تکنیک، نوع نگاه و متریال های خلق اثر هنری دوره قبل را به فراموشی و حتی به تاریخ سپرده اند . آنچه دغدغه پژوهشگران می باشد؛ کنکاشدر علت گرایش و عدم گرایش مردم و هنرمندان به دوره ها و تکنیک های خاص با تاکید برآثار رنگ و روغن، حاکم بر دوره های قبل می باشد.رسیدن به مجهول عدم رجعت به گذشته در هر دوره ای نسبت به دوره قبل و بیان دلیل موزهای شدن سبک های گذشته در دوره هایمعاصرتر می باشد. نوع تحقیق براساس روش تحلیلی و براساس هدف بنیادی است. دادهها به روش میدانی براساس مشاهده و مصاحبه وهمچنین کتابخانه ای به روش فیش برداری دسته بندی شده است.

کلیدواژه ها:

نقاشی ایرانی ، نگارگری موزهای ، هویت ، آثار رنگ و روغن