بررسی رابطه بین تسهیم دانش و سازمان یادگیرنده

به اشتراک گذاری دانش بین کارکنان و در بین گروه ها این امکان را به سازمان ها می دهد که از منابع دانش محور سازمان بهره برداری و بر روی آن ها سرمایه گذاری کنند. در الگوهای سنتی، سازمانها و افراد اغلب تمایلی به انتقال و تسهیم دانشی که از آن برخوردار بودند را نداشته و بجای اینکه به دانش به عنوان یک سرمایه علمی نگاه کنند، آن را به عنوان منبع قدرت، اهرم نفوذ و ضامن استمرار شغل خود می پنداشته و تمایلی به تسهیم آن با دیگران نداشتند. سازمانی که از تسهیم اطلاعات و خلق دانش در میان اعضایش حمایت می کند، بیشتر می تواند فرآیندهای مؤثر و کارآمدی را تعریف کند و عملکرد سازمانی خود را بهبود بخشد سیستم مدیریت دانش خوب نه تنها به برقراری اجماع داخلی، کمک می کند، بلکه به شایستگی ها و قابلیت تطبیق پذیر شرکت در صورت تغییرات سریع کمک می کند. بنابراین یک مدیریت دانش مناسب باید بتواند فعالیت های کاری و فعالیت های یادگیری را هماهنگ کند و نیز باید در بر گیرنده محرک یا انگیزه کافی برای جذب همه اعضا جهت درگیر شدن در فعالیت های یادگیری باشد تا به یک سازمان یادگیرنده بیانجامد. سیستم های تسهیم دانش آن حنبه از یک سازمان یادگیرنده است که از دیدگاه حمایتی، چگونگی استفاده مجدد و تسهیم دانش سازمانی را در اختیار افراد و گروه های کاری قرار می دهد. اصلی ترین عملکرد یک سیستم تسهیم دانش، ارتقا قابلیت رقابتی سازمان از طریق بهبود فراگردهای مدیریت دانشی است. در یک نگرش سیستمی به سیستم های تسهیم دانش، اعضای سازمان قادرند دانش مورد نیاز خویش را به صورت صریح و با سرعت و شفافیت قابل قبولی از همدیگر دریافت کنند؛ به علاوه مدام در تلاشند تا اجزا و فراگرد سیستم را با کمک باز خوردگیری از خروجی خودشان بهبود بخشند.

کلیدواژه ها:

تسهیم دانش ، سازمان یادگیرنده ، کارکنان ، مدیریت دانش