بررسی شرایط کنونی سرزندگی شهری با تاکید بر منظر جمعی (نمونه موردی میدان نقش جهان اصفهان)

میدان نقش جهان با وجود اینکه میتواند سند راسخ سرزندگی شهر اصفهان باشد، اما به عنوان یک میدان شناخته شدهی جهانی از نظر کیفیت منظر جمعی مورد توجه کافی قرار نگرفته، در سالهای اخیر کیفیت فضاهای جمعی میدان نقشجهان روندی رو به رشد را طی نکرده و تنها جذابیت های تاریخی و معماریست که آدمیان را بارها به این فضا می کشاند،نه جذابیت های عرصه ی جمعی. حال آنکه انسان ها در سراسیمگی شهرهای امروز، اغلب به دنبال فضاهای جمعیسرزنده و با هویت هستند، تا به آسایش و تعامل با هم نوعان ،در بستر پویایی، و با بهره گیری اجتماعی از فضاهای باکیفیت به سرزندگی برسند. در این مقاله با بررسی مولفه های سرزندگی در فضاهای جمعی به بررسی شرایط کنونیمیدان نقش جهان پرداخته شد که از روش توصیفی تحلیلی استفاده شد.منابع تحقیق منابع کتابخانه ای و پرسش نامه -ای می باشد. با برسی میدان نقش جهان در دوره های مختلف زمانی دیده شد که میدان نقش جهان در دوره ی صفویهدارای هویت و سرزندگی در فضای باز میدان بوده و در دوره های قاجار و پهلوی اول و دوم سرزندگی های فضای جمعیرو به انزوا رفته و مجددا در دوره جمهوری اسلامی پیشرفتی در ارتقاء سرزندگی فضای میدان دیده شده، اما سرزندگی درفضای باز و جمعی میدان به چشم نمیخورد و همچنین هویت اولیه به هیچ ترتیبی بوجود نمی آید. چون وابسته بهشرایط زمان و مکان است.پس نباید به دنبال بازگشت دقیق و کامل به همان هویت بود چون دستیافتنی نیست. امامیتوان در ارتقا آن کوشید.