ارزیابی روسازی های فوتوکاتالیستی آسفالتی

اهمیت شبکه ی حمل و نقل بر روی اقتصاد یک کشور بر هیچ فردی پوشیده نیست و این امر مستلزم ساخت راه های بیشتر یا نگهداری از آن ها است که به نوبه خود می تواند اثرات منفی زیادی را بر روی محیط زیست بگذارد و منجر به افزایش آلودگی محیط اطراف راه ها گردد. استفاده از فوتوکاتالیست ها باعث می شود تا آلاینده های انتشار یافته به اتمسفر با صرف انرژی و زمان کمتر به ضایعات غیر خطرناک یا کم خطرتری تجزیه گردند. در نتیجه تمایل به استفاده از روسازی های فوتو کاتالیستی که می توانند آلاینده ها را با صرف انرژی کم به ضایعات غیرخطرناک تبدیل کنند، رو به افزایش است. بنابراین نیاز است تا عملکرد روسازی های فوتوکاتالیستی توسط دو آزمایش مهم درصد کاهش آلایندگی و دوام مواد فوتوکاتالیستی بررسی گردد. معروفترین ماده فوتوکاتالیستی که در این تحقیق نیز مورد بررسی قرار می گیرد نانو اکسید تیتانیوم (دی اکسید تیتانیوم) می باشد که به دو روش اسپری کردن و اضافه کردن به صورت افزودنی مورد استفاده قرار می گیرد. بر اساس آزمایش های انجام شده بر روی نمونه های ساخته شده با این ماده می توان گفت که اگرچه هر دوی این روش ها برای کاهش آلاینده ها موثر است، ولی با توجه به هزینه ی زیاد روش استفاده به عنوان افزودنی و دوام کم روش اسپری کردن باید همواره روش مناسب استفاده از این افزودنی مورد بررسی قرار گیرد. در این پژوهش انواع این روشها به تفصیل به همراه مزایا و معایب آنها مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین روشی برای استفاده از دی اکسید تیتانیوم پیشنهاد شده است که در برگیرنده ی مزایای هر دو روش است.

کلیدواژه ها:

فوتوکاتالیست ، کاهش آلایندگی ، دوام ، نانو دی اکسید تیتانیوم ، روسازی آسفالتی